Yakuza แปลว่าอะไรกันแน่??

คำว่า “ยากูซ่า” นั้นมาจากการเล่นไพ่ของญี่ปุ่น Oicho-Kabu (เล่นกับ hanafuda หรือไพ่ kabufuda) คล้ายคลึงกับไพ่แบบคาร่าที่นิยมเล่นในฝรั่งเศส ค่าของไพ่จะถูกบวกเข้าด้วยกัน และตัวเลขสุดท้ายของผลรวมจะถูกนับเป็นคะแนน ไพ่ที่ถือในมือที่แย่ที่สุดในเกมส์คือ ชุดของเลข 8 ,9 และ 3 ซึ่งจะให้ค่ารวมกันเท่ากับ 20 และคะแนนก็จะได้เท่ากับศูนย์นั่นเอง (ตัวเลขสุดท้ายของ 20 คือ 0 ) รูปแบบการนับดั้งเดิมของญี่ปุ่นนั้น เรียกเลขเหล่านี้ว่า ยา กู และซ่า ตามลำดับ (8 9 และ 3) ดังนั้นจึงเป็นต้นกำเนิดของคำว่า “ยากูซ่า” นั่นเอง

พวกยากูซ่าเลือกใช้ชื่อนี้เพราะว่า คนที่ถือไพ่ ยา-กู-ซ่า ในมือนั้นต้องการทักษะมากที่สุด (เพื่อตัดสินคู่ต่อสู้ เป็นต้น) และเป็นผู้ที่มีโชคน้อยที่สุดเพื่อที่จะชนะ ดังนั้นผู้ที่เป็นเลิศ และชำนาญเท่านั้นที่จะสามารถมีพรสวรรค์ในการแก้เกมส์เพื่อให้ชนะได้ ชื่อยากูซ่านี้ยังได้ถูกใช้เพื่อแสดงถึงความโชคร้ายที่อาจจะได้รับหากทำการต่อต้านกลุ่มด้วย

ในการนับเลขของญี่ปุ่นสมัยใหม่นั้น 8 9 และ 3 อ่านออกเสียงว่า “ hachi – kyu – san” ซึ่งเป็นชื่อที่ในบางครั้งยากูซ่า ก็ถูกเรียกในปัจจุบันนี้

พวก yakuza อยู่ที่ไหนกันนะ??

ซอยหรือถนน Shinjuku เป็นสถานที่นัดพบของพวกยากูซ่าที่มีชื่อเสียงในปัจจุบัน ต้นกำเนิดของยากูซ่าญี่ปุ่นนั้นไม่ได้มีอย่างเดียว องค์กรยากูซ่าได้พัฒนามาจากรากฐานของสังคมดั้งเดิมญี่ปุ่นที่แตกต่างกันไป ในส่วนต่อมาจากยุคศักดินาของญี่ปุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุค Edo (1603-1837) อำนาจอันชอบธรรมของพวกขุนนางในระบบศักดินาได้เปลี่ยนอำนาจจากเจ้าของที่ดินไปสู่ระบบภาษีเกี่ยวกับสินค้าที่อยู่บนที่ดินซึ่งครอบคลุมมากกว่า ซึ่งโดยมากจะได้แก่ ข้าว พวกซามูไรเริ่มที่จะได้รับค่าตอบแทนเป็นข้าวซึ่งพวกเขาจะเอาไปขายในตลาดเพื่อแลกกับเงินสด แทนที่จะได้รับเงินเดือนโดยตรง ซามูไรจะทำงานเพื่อเป็นทหารอาชีพในระหว่างสงคราม และเป็นข้าราชการ หรือฝ่ายบริหารในระหว่างที่บ้านเมืองสงบ ระหว่างยุค Edo นั้น ซามูไรส่วนใหญ่จะไม่ได้ไปเกี่ยวข้องกับที่ดินนัก และได้เริ่มต้นที่จะอาศัยอยู่รอบ ๆ ปราสาทของขุนนาง

ในเวลาเดียวกัน การรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคมได้กลายมาเป็นความรับผิดชอบของสมาชิกในสังคมมากกว่าจะเป็นของพวก daimyo (ขุนนาง) นี่เป็นลักษณะเด่นเฉพาะของเมืองต่าง ๆ ที่อยู่นอกเมืองหลวง ดังที่รัฐบาลยุค Edo ได้อนุญาตให้มีปราสาทสำคัญเพียงปราสาทเดียวในแต่ละจังหวัด แม้ว่าพวกยากูซ่าจะยืนยันว่าต้นกำเนิดของพวกเขาเป็น โรบินฮูดญี่ปุ่น และเป็นผู้ให้ความคุ้มครอง แต่นักวิชาการบางคนค้นพบว่าต้นกำเนิดของพวกเขาเริ่มต้นที่ kabukimono (พวกขี้เมา) หรือยังเป็นที่รู้จักว่าเป็น hatamoto yakko (คนรับใช้ของโชกุน) กลุ่มคนเหล่านี้เป็น ronin เป็นพวกซามูไรที่ไร้เจ้านาย มักจะทำทรงผมและการแต่งตัวแปลกๆ มีกิริยาที่รุนแรง พูดจาด้วยคำหยาบคาย และมีคำแสลงเฉพาะ มักจะถือดาบยาว และคุกคามประชาชนทั่วไป

อย่างไรก็ตามต้นกำเนิดของยากูซ่าบางอย่างนั้นมาจากกลุ่มตำรวจประชาชนซึ่งรู้จักกันว่าเป็น machi yakko (คนรับใช้เมือง) ซึ่งมาจากการบังคับให้เป็นไปตามกฎหมาย และปกป้องคุ้มครองสังคมจากผู้ก่อกวน กลุ่มคนเหล่านี้มีหลายระดับแตกต่างกันไป ซึ่งมักจะประกอบด้วยผู้ใช้แรงงาน และพวกนักเลงในชุมชนนั้น บางครั้งคนเหล่านี้ยังรวมถึง ronin* หนึ่งคนหรือมากกว่านั้น หรือมีเพียง samurai ที่ได้รับอนุญาตใช้ถือดาบอย่างเป็นทางการก็ได้ พวกเขามักจะทำการต่อสู้กับพวกโจรผู้ร้าย และแกงค์ต่าง ๆ เพื่อปกป้องชุมชนของพวกเค้า ในเมืองที่ใหญ่กว่า กลุ่มต่าง ๆ เหล่านี้ก็มักจะเกิดมีขึ้นในเวลาพร้อม ๆ กัน และพวกเค้ามักจะต่อสู่กันเพื่อดินแดน เงินตรา และอำนาจ และนี่เป็นต้นกำเนิดของแนวหนังและละครทีวีอันมีชื่อเสียงของญี่ปุ่น ที่ไปโด่งดังในประเทศตะวันตก โดยหนังของ Akira Kurosawa ซึ่งเรียกกว่า Yojimbo ยากูซ่ามาจากการดำเนินการของทั้ง machi-yakko และ kabukimono การเรียกค่าคุ้งครองสามารถเห็นได้จาก machi –yakko แต่ด้านแฟชั่นอันมีสีสัน และภาษานั้นได้รับมาจากธรรมเนียมของ kabukimono

* ronin = หมายถึง ซามูไรที่มีฝีมือในยุคศักดินาของญี่ปุ่น (1185–1868) ซึ่งเป็นซามุไรที่ไร้สังกัด เช่น เจ้านายของเขาเสียชีวิต หรือปราสาทที่เคยเป็นที่พำนักถูกทำลาย ก็จะกลายเป็น ronnin

Yakuza ในปัจจุบัน?

ยากูซ่าหรือที่เรียกกันว่า “gokudo” นั้นเป็นสมาชิกของกลุ่มอาชญากรรมที่ก่อตั้งขึ้นมาตั้งแต่สมัยโบราณในประเทศญี่ปุ่น ในปัจจุบันนี้ ยากูซ่าเป็นปรากฎการณ์ของกลุ่มอาชญากรรมที่ใหญ่ที่สุดในโลก สื่อตะวันตกนั้นในบางครั้งเรียกกลุ่มนี้ว่า “มาเฟียญี่ปุ่น”

ความรุ่งเรืองและความเสื่อมลงของอำนาจของยากูซ่านั้นจะเป็นไปตามกระแสของสังคมญี่ปุ่น จำนวนสมาชิกหลักของยากูซ่ามีจำนวนประมาณ 80,000 – มากกว่า 110,000 คน ในช่วงเวลาตั้งแต่ปี 1945-1996 เจ้าหน้าที่บางคนเชื่อว่าตำรวจแห่งชาติของญี่ปุ่นมักจะนับจำนวนยากูซ่าน้อยกว่าความเป็นจริง เพราะไปนับเพียงจำนวนสมาชิกที่อยู่ในบัญชีที่ยึดได้เท่านั้น หรือ ที่บันทึกจากรายงานของตำรวจสืบราชการลับ เช่น เดียวกับมาเฟียซิซิเลียนที่อยู่ในอิตาลี และองค์กรอื่นๆ ยากูซ่านั้นถูกสร้างขึ้นมาในรูปแบบครอบครัว

Yakuza มี 2 ประเภท คือ
1. Family Yakuza หรือ ยากูซ่าที่มีการปกครองในแบบครอบครัว แบ่งอันดับชั้นตามผลงาน หรือจากการแต่งตั้งจากหัวหน้าใหญ่ การปกครองจะมีนายใหญ่ที่เรียกว่า "พ่อใหญ่" อันดับต่อมาคือ "พ่อเล็ก" และต่อมาคือ "ลูก ๆ " โดยสมาชิกทุกคนไม่มีคำว่า "กลัวตาย" และพร้อมจะรับคำสั่งจากพ่อใหญ่ โดยจะไม่ทำให้เกิดการผิดพลาด การจะเข้าร่วมเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มนี้จะมีการดื่มสาเกสาบานจากแก้วเดียวกันด้วย

2. Lone Yakuza หรือ ยากูซ่าไร้สังกัด จะไม่ขึ้นอยู่กับกลุ่มใด หรืออาจจะมีการรวมกลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้นโดยไม่มีการปกครองหลายชั้นเหมือนอย่างแรก แต่จะเป็นผู้มีอิทธิพลที่คอยเก็บค่าคุ้มครอง

 กิจกรรมของยากูซ่าที่ทำในทุกวันนี้

  กิจกรรมส่วนใหญ่ของยากูซ่าในปัจจุบันนี้สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดจากยุค เริ่มต้นของยุคศักดินา เริ่มต้นคือ ยากูซ่านั้นไม่ได้เป็นสังคมลับ ๆ เหมือนกับมาเฟียอิตาเลียน หรือมาเฟียจีน องค์กรยากูซ่ามักจะมีสำนักงานซึ่งมีกระดานไม้ที่ประตูหน้า ซึ่งแสดงชื่อกลุ่มของตัวเองอยากเปิดเผย สมาชิกมักจะใส่แว่นตาดำและชุดสูทที่มีสีสัน (katagi) ทำให้คนทั่วไปรู้ ได้ว่าพวกเขามีอาชีพอะไร
แม้ว่าแนวทางการดำเนินชีวิตของพวกยากูซ่าจะแตกต่างจากพลเมืองโดยทั่ว ๆ ไป อย่างเห็นได้ชัด ความเหย่อหยิ่ง และท่าทางหยาบกระด้างของพวกยากูซ่านั้นก็ยังแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากชาวญี่ปุ่นที่มีท่าทางสงบเสงี่ยมและไม่อวดดีในการดำเนินการทำธุรกิจของตน ในบางครั้งยากูซ่าก็จะแต่งตัวเหมือนคนปกติทั่วไป แต่เมื่อมีความจำเป็นพวกเขาก็จะโชว์รอยสักเพื่อบ่งบอกสังกัดที่ตัวเองอยู่ ในบางครั้งพวกเขายังสวมเข็มกลัดเครื่องหมายบนคอเสื้อนอกของพวกเขา

จนถึงปัจจุบันนี้ รายได้หลักของยากูซ่านั้นมาจากการเรียกค่าคุ้มครองในแหล่งการค้า สถานบันเทิง ย่านโสเภณี ทั้งนี้เนื่องมาจากธุรกิจเหล่านี้เป็นธุรกิจที่ยากต่อการขอความช่วยเหลือจากตำรวจ และตำรวจญี่ปุ่นเองก็ลังเลใจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการภายในสังคม เช่น แหล่งชอปปิ้ง โรงเรียน หรือ มหาวิทยาลัย และย่านกลางคืน ด้วย ในความหมายนี้ยากูซ่ายังคงเข้าไปเกี่ยวข้องกับองค์กรกึ่งถูกกฎหมาย ตัวอย่าง เช่น หลังจากแผ่นดินไหวที่โกเบ Yamaguchi-gumi ผู้ซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ในโกเบ ได้ย้ายตัวเองมาจัดให้บริการบรรเทาภัยพิบัติ (ซึ่งรวมถึงการใช้เฮลิคอปเตอร์) และเรื่องนี้สื่อก็ได้รายงานว่า รัฐบาลญี่ปุ่นนั้นให้ความช่วยเหลือต่อกรณีนี้ช้ากว่า ด้วยเหตุผลนี้เอง ยากูซ่าจำนวนมาก มองว่ารายได้ของพวกเขาเป็นเงินเก็บของภาษีในระบบขุนนาง บ่อยครั้งที่ยากูซ่ามักจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับชาวญี่ปุ่นในรูปของการขู่เข็ญเอาเงิน หรือที่เรียกว่า sakaiya หรือที่รู้จักกันดีว่า "การเรียกค่าคุ้มครอง"

แทนที่จะคุกคามธุรกิจเล็ก ยากูซ่ายังคุกคามการประชุมของผู้ถือหุ้นในบริษัทใหญ่ ๆ ด้วย พวกยากูซ่ามักจะกลัวผู้ถือหุ้นสามัญซึ่งทำในนามของพวกยากูซ่าซึ่งได้รับสิทธิที่จะเข้าประชุมโดยการซื้อหุ้นจำนวนน้อย ๆ พวกยากูซ่ายังเข้าไปเกี่ยวพันกับการแบลคเมล การใส่ร้าย หรือข้อมูลที่น่าอับอายทั้งหลายเกี่ยวกับการดำเนินการของบริษัทหรือผู้นำ ครั้งหนึ่งพวกยากูซ่าได้รับตำแหน่งในบริษัทเหล่านี้ เพราะกุมความลับ หรือเรื่องอื้อฉาวภายในบริษัทไว้

ยากูซ่ายังเกี่ยวข้องกับที่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และธนาคารโดยผ่านทาง jiageya “Jiageya” นี้มีความชำนาญพิเศษในการติดต่อให้เจ้าของที่ดินรายเล็ก ๆ ขายทรัพย์สินของพวกเขา เพื่อที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์สามารถเข้ามาดำเนินการแผนการพัฒนาที่ดินได้มากขึ้น ยุคเศรษฐกิจฟองสบู่ของญี่ปุ่นเมื่อยุค 1980 นั้น ธนาคารสาขาย่อย ๆ ตำหนิว่ายุคฟองสบู่เป็นผลมาจากการแสวงหากำไรเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์นั่นเอง หลังจากการล่มสลายของยุคฟองสบู่ ผู้จัดการธนาคารสำนักงานใหญ่ในนาโกยานั้นถูกลอบสังหาร และการแสวงหากำไรส่วนมากนั้นแสดงให้เห็นว่าธุรกิจธนาคารมีส่วนเกี่ยวข้องทางอ้อมกับพวกนักเลงหัวไม้ชาวญี่ปุ่น

อย่างไรก็ตามพวกโจรหรือขโมยไม่ได้ถูกยอมรับว่าเป็นกิจกรรมที่ถูกต้องสมควรของพวกยากูซ่า ตรงนี้เป็นแนวคิดที่เห็นว่ากิจกรรมของยากูซ่านั้นเป็นแบบกึ่งเปิดเผย ยากูซ่านั้นมักจะไม่ดำเนินการทำธุรกิจที่แท้จริงด้วยตัวเขาเอง ตัวอย่างเช่น ธุรกิจหลัก ๆ เช่น การค้าขาย การปล่อยเงินกู้ หรือบ่อนการพนันที่ดำเนินการโดยพวกที่ไม่ได้เป็นยากูซ่า ผู้ดำเนินการกิจการเหล่านี้จะเป็นคนจ่ายค่าคุ้มครองให้ยากูซ่าเพื่อให้ดูแลกิจการของพวกเขา

นอกจากนั้นยังมีหลักฐานด้วยว่ายากูซ่าว่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมระหว่างประเทศ มีนักโทษที่มีรอยสักว่าเป็นยากูซ่าอยู่ในคุกประเทศต่างๆในเอเชียจำนวนมากที่ถูกจับในข้อหาว่าเป็นอาชญากรค้าขายยาเสพติด และการลักลอบขนอาวุธเถื่อน ในปี 1997 มีสมาชิกยากูซ่าคนหนึ่งถูกจับในข้อหาลอบเอาเฮโรอีน 4 กิโลกรัมเข้าไปใน แคนาดา ในปี 1999 มาเฟียชาวอิตาเลียน-อเมริกันคนหนึง คือ Mickey Zaffarano แอบได้ยินการพูดคุยเกี่ยวกับการแสวงหากำไรจากการขายหนังสือลามก และยากูซ่าอีกคนหนึ่งกำลังนำผู้หญิงเชื้อสายยุโรปและเอเชียเข้าญี่ปุ่นโดยล่อลวง และบังคับให้ผู้หญิง

รอยสักของยากูซ่า

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ยากูซ่าจะสักรอยสักไว้ที่ตัว ที่มาของรอยสักของยากูซ่านี้มาจาก Bakuto พวกเขามักจะสักวงแหวนสีดำรอบ ๆ แขนเพื่อแสดงถึงอาชญากรรมแต่ละครั้งที่ได้ทำลงไป สุดท้ายแล้วมันได้กลายมาเป็นสัญลักษณ์ของความเข้มแข็ง มันอาจจะต้องใช้เวลาสักมากกว่า 100 ชั่วโมงเพื่อที่จะทำการสักทั้งหลัง รอยสักนั้นเคยเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าคุณเต็มใจที่จะเข้าร่วมในสังคม กฎเกณฑ์ และแบบแผน แต่ในปัจจุบันนั้นแสดงให้เห็นถึงสังกัดที่คุณอยู่

พิธีของพวกยากูซ่า

Yubitsume หรือการตัดนิ้ว นั้นเป็นรูปแบบของการทรมานตัวเองเพื่อลบล้างความผิด หรือการขอโทษ ถ้าหากนักการพนันไม่สามารถจ่ายหนี้ หรือสิ่งอื่นที่ใช้แทนเงินได้ พวกเขาเหล่านั้นจะถูกตัดปลายนิ้วก้อยออก ซึ่งเป็นการทำร้ายมือ และไม่ให้คนนั้นสามารถถือดาบหรืออาวุธได้เช่นเดียวกับเมื่อก่อน และยังเป็นการทำให้คนทั่วไปเห็นด้วยว่าหากไม่ยอมชำระหนี้ จะได้รับโทษอย่างที่เห็น ตั้งแต่นั้นมาการพนันก็ถูกห้ามไม่ให้เล่นในประเทศญี่ปุ่น

ต้นกำเนิดของการตัดนิ้วนี้มาจากแบบอย่างดั้งเดิมของการถูกดาบญี่ปุ่น สามนิ้วด้านล่างของแต่ละมือถูกใช้เพื่อจับดาบให้แน่น และมีนิ้วโป่งและนิ้วชี้จับแบบหลวมๆ หากเคลื่อนย้ายนิ้วจะเริ่มต้นด้วยนิ้วก้อยยกมือขึ้นไปสู่นิ้วชี้จะทำใหความสามารถในการถือดาบอ่อนแอลง แนวคิดก็คือหากคนที่จับดาบได้ไม่ถนัดแล้วเขาก็ต้องมองหาความคุ้มครองจากคนอื่น การกระทำนี้ได้ทำเพื่อเป็นการขอโทษต่อการไม่เชื่อฟัง และสามารถทำเพื่อชดเชยการกระทำผิดอื่นๆ แต่ก็สามารถทำเพื่อปกป้องรักษาชีวิตลูกคนหนึ่งของคนที่ถูกตัดนิ้วด้วย

   เมื่อใดคุณทำในสิ่งที่ Kumicho ไม่ชอบ คุณจะต้องไปหาของมีคมมา ตัดปลายนิ้ว ห่อมันในกระดาษ และส่งมันไปที่ Kumicho และขอร้องเขาเพื่อให้อภัย ถ้ามันเป็นครั้งแรกที่คุณตัดปลายนิ้วก้อย หลังจากนั้นครั้งต่อไปจะกลายมาเป็นนิ้วก้อยอีกข้าง ด้วยเหตุนี้คุณจะเห็นว่าสมาชิกยากูซ่าหลายคนที่นิ้วหายไปหลายนิ้ว

นอกจากนั้นรูปแบบของการทรมานตัวเองเพื่อล้างความผิดในรูปแบบที่แรงกว่าคือ “Seppuku” หรือที่เรียกว่า hara-kiri นั่นคือการฆ่าตัวตายด้วยการคว้านท้อง พวกทหารและซามูไรญี่ปุ่นก็ต้องทำเช่นนี้หากทำงานของตัวเองล้มเหลว ในบางครั้งยากูซ่าก็ต้องทำ seppuku ด้วย

อีกพิธีหนึ่งของยากูซ่าที่สำคัญคือ พิธีการดื่มสาเกร่วมกัน การทำเช่นนี้เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่ความผูกพันของความเป็นพี่น้องระหว่างสมาชิกภายในของยากูซ่า หรือระหว่างกลุ่มยากูซ่าด้วยกันเอง

เมื่อสมาชิกยากูซ่าเล่นไพ่ Oicho-kabu ด้วยกัน พวกเขามักจะถอดเสื้อ และเอาเสื้อมาพันไว้รอบเอว การทำเช่นนี้เพื่อทำให้เห็นรอยสักทั้งร่างกายของพวกเขา น้อยครั้งที่สมาชิกยากูซ่าจะทำโชว์รอยสักให้กับคนอื่นได้เห็น พวกเขาจะปกปิดมันไว้ ไม่แสดงต่อที่สาธารณะ โดยการใส่เสื้อแขนยาว และใส่เสื้อที่มีคอสูง

"katagi" คืออะไร
Katagi มีความหมายที่ตรงกันข้ามกับ "yakuza" ซึ่งทุกคนที่ไม่ใช่ yakuza ก็คือ katagi และในข้อห้ามหนึ่งของ yakuza ก็คือห้ามฆ่า katagi

ทำอย่างไร yakuza จึงจะเป็นที่ยอมรับของกลุ่ม
ใครต่อใครก็สามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าคนไหนเป็น yakuza ที่มีตำแหน่งระดับล่างที่มาจาก katagi คนทั่วไปสามารถพบเห็นพวกเขาได้ทั่วไป ซึ่งอาจจะสังเกตจากการแต่งตัว หรือการสัก หรือจำนวนนิ้วมือ หรือ เราสามารถดูได้จาก "daimon" หรือเครื่องหมายบอกตำแหน่ง สำหรับสมาชิกตำแหน่งเล็ก ๆ นั้นก็จะมีการติดเครื่องหมายประจำกลุ่มไว้ที่ปกเสื้อ แต่สำหรับผู้ที่มีตำแหน่งสูง ๆ นั้นเครื่องหมายอาจจะทำด้วยทองคำ แต่สำหรับ yakuza ที่มีตำแหน่งระดับหัวหน้านั้นยากที่จะบอกได้ว่าเป็นใคร แต่จะรู้กันเฉพาะในกลุ่มของพวกเขาเท่านั้น

กลุ่มใหญ่ของ yakuza โดยทั่วไปมี 4 ประเภท โดยแบ่งจากแหล่งรายได้ของ yakuza

"Bakuto" คือ นักพนัน มีทั่วไปในญี่ปุ่นมาตั้งแต่สมัยโบราณ จะอยู่ตาม บ่อนพนัน bakuto yakuza อาจจะเป็นเจ้าของบ่อน หรือเป็นผู้คุ้มครองเจ้าของบ่อน ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องเป็นนักพนันตัวยงด้วย นอกจากจะคุ้มครองบ่อนแล้วยังคุ้มครองบาร์, เล้าท์, และตามทวงหนี้เป็นต้น
"Tekiya" คือ yakuza ที่คอยเก็บเงินจากพ่อค้าแม่ค้าที่เปิดแผงขายของตามงานเทศกาลต่าง ๆ ที่มักจะมาชุมนุมเพื่อขายของในงาน Tekiya yakuza ก็มักจะมาจากอดีตหัวหน้าพ่อค้านั่นเอง หาเงินโดยการคุ้มครองทำเลขายของ ของพ่อค้าแม่ค้าที่จ่ายเงินให้และไม่ให้ใครมาล้ำเขต หรือแย่งที่ขายของ โดยบางกลุ่มจะมีการจ้างคนเก็บกวาดร้านค้าให้พ่อค้าแม่ค้าหลังจากงานเลิกด้วย
"Uyoku" คือ กลุ่มนักการเมือง พวกเขาคือคนที่เป็นชาตินิยม, หัวโบราณ อนุรักษ์นิยม, ผู้ที่จงรักษ์ภักดิ์ดีต่อจักพรรดิ์ และเกลียดระบอบคอมมิวนิส์ พวกเขาเชื่อว่าสงครามแฟซิฟิกเป็นการกระทำเพื่อปกป้องเอเชียจากการล่าอาณานิคมของพวกตะวันตก ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายพื้นฐานของ Uyoku yakuza ส่วนแหล่งเงินทุนที่พวกเขาได้รับนั้นไม่ทราบที่มาและเป็นความลับ แต่มีการลือกันว่า Uyoku yakuza ได้รับเงินสนับสนุนจากนักการเมือง
"Gurentai" คือ นักเลง, อันธพาล, วายร้าย, ผู้ร้าย, ฆาตกร, อาชญากร Bakuto และ Tekiya yakuza มีกฎข้อบังคับของแก๊งที่สืบต่อกันมายาวนาน แต่สำหรับ Gurentai yakuza พวกเขาไม่มีกฎหรือนโยบายของแก๊ง ดังนั้นจึงทำทุกอย่างเพื่อเงินเท่านั้น ไม่ว่าใครก็สามารถจ้าง Gurentai yakuza ทำสิ่งที่ต้องการได้ทั้งนั้น

Yakuza ดูเหมือนจะยุ่งเกี่ยวกับสิ่งไม่ดี ๆ ทุกอย่างแต่มีอย่างหนึ่งที่ yakuza ไม่ทำ คือ....?
วงการค้ากาม, ยาเสพติด, ข่มขู่ และ การก่อกวน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นงานของ yakuza แต่สิ่งที่ yakuza จะไม่ทำก็คือ "ปล้น" ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่หน้าอับอาย

Yakuza เกลียดอะไรมากที่สุด?
Yakuza เกลียดการดูถูกที่สุด และกลัวการขายหน้าที่สุด

ถ้าโดน yakuza คุกคาม จะหนีอย่างไร?
จ้าง yakuza กลุ่มอื่นให้ช่วยคุ้มครอง และเขาจะช่วยเจรจาต่อรอง และยังสามารถช่วยไกล่เกลี่ยปัญหาต่าง ๆ ให้คุณได้ แต่แน่นอนว่าเขาไม่ทำให้ฟรี ๆ และอาจจะต้องจ่ายในราคาที่สูงมาก ๆ จนกว่าเขาจะพอใจ แต่ก็ยังดีกว่าจะต้องหนีหัวซุกหัวซุน และเสียทรัพย์สินอื่น ๆ อีก

ภาษา Yakuza(คำแสลง)

Chaka/Hajiki = ปืนพก
Kagechofu = เงินประกันตัวลูกสมุนที่โดนจับ
Kiritori = การทวงหนี้
Kumicho = คนที่เป็นใหญ่ที่สุดในแก๊ง "พ่อ"
Kyoudai = ตำแหน่งรองจากพ่อ "พี่ชาย"
Musho = คุก
Nomiya = บาร์
Ojiki = ลุง (พี่ชายของพ่อ)
Otsutome = การกักขัง
Oyaji = พ่อ
Senso = การต่อสู้ระหว่างแก๊ง
Waka-gashira = หัวหน้ารองคอยปกครองลูกน้องในแก๊ง
Yusuri = หักหลัง     Dosu = katana หรือดาบซามูไร
Fuda = ค้นหา / สั่งจับ
Kanbu = สมาชิกผู้มีอำนาจบริหารในแก๊งที่ได้รับอนุญาตให้ติดเข็มกลัดทองคำ
Satsu/Pori = ตำรวจ
Shabu = ยาเสพติด
Shatei = น้องเล็ก
Shatei-gashira = น้องของหัวหน้าแก๊งมีอำนาจมากในแก๊ง แต่น้อยกว่าหัวหน้าแก๊ง
Shima = อาณาเขตคุ้มครอง
Teuchi = สงบศึกชั่วคราว
Tsutsumotase
badger game
Wakashu = ลูก

ที่มา http://www.japankiku.com/tour/yakuza.htm

Tokyo Tower

หลาย ๆ คนที่เป็นแฟนละครญี่ปุ่นคงจะเห็นละครหลาย ๆ เรื่องมีฉากของ Tokyo Tower ในหลาย ๆ ฉาก และใครที่เคยไปเที่ยวญี่ปุ่นมาแล้วก็แน่นอนว่าถ้าไปเที่ยวโตเกียวก็ต้องมีภาพที่ถ่ายคู่กับ Tokyo Tower อย่างแน่นอน แล้วจะมีสักกี่คนที่รู้จักประวัติความเป็นมาของเจ้าหอคอยสีแดงขาวนี้
      หลังสงครามในปี  1950,ประเทศญี่ปุ่น  มองหาอนุสาวรีย์ เพื่อมาเป็นสัญญาลักษณ์ เพื่อแสดงถึงอำนาจอิทธิพลทางเศรษฐกิจของโลก,และยังถูกสร้างให้เป็นสถานีถ่ายทอดสัญญาณโทรทัศน์  และวิทยุอีกด้วย.ดูเหมือนว่าหอคอยโตเกียวจะได้รับแรงบันดาลใจจากประเทศตะวันตก  โดยความตั้งใจของรัฐบาลโตเกียว,ที่จะสร้างหอคอยสูงขนาดใหญ่แบบหอสูงที่กรุงปารีส หอคอยโตเกียวถูกสร้างด้วยบริษัท Takenaka  โดยสร้างจากสถาปัตยกรรมแบบโบราณของชาวญี่ปุ่น  ที่เน้นถึงความแข็งแรง และเหนียวแน่น  และโครงสร้างเสร็จในปี  1958  ใช้เงินในการก่อสร้างกว่า  2.8 พันล้านเยน .เป็นหอคอยขนาดยักษ์มีความสูงกว่า  333 เมตร.และถูกบันทึกลงในหนังสือระดับโลกมากมาย  .ตัวอาคารประกอบด้วยโครงสร้างเหล็กกล้า และมีความสูงกว่า  หอ Eiffel  ถึง  13  เมตร  หอคอยโตเกียวยังเป็นเหมือนเส้นขอบฟ้าของกรุงโตเกียว.จากที่ไม่เคยมีอนุสาวรีย์ที่มีชื่อเสียงระดับสากล  แม้ว่าจะใช้เหล็กกล้าอันก้าวหน้า  แต่ก็ยังหนักกว่าครึ่งของ  Sibling  ของประเทศฝรั่งเศส (ประมาณ  4000  ตัน) และเป็นหนึ่งใน  21  อนุสาวรีย์หอคอยที่ยิ่งใหญ่ของโลก ("The World Federation of Great Towers," ) อีกด้วย

มี  9  สถานีโทรทัศน์และ  5  สถานีวิทยุใช้ที่นี่เป็นหอการกระจายสัญญาณ  หอคอยโตเกียวนี้เป็นจุดสนใจของนักท่องเที่ยวมากกว่าศิลปะน่าเบื่อ ๆ  ซะอีก รอบ ๆ หอคอยโตเกียว  มีต้นช้าปลูกรอบ ๆ   และชั้นหนึ่งทำเป็น พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ (Ocean world ) มีพันธุ์ปลามากกว่า  50,000  ชนิด ชั้น3เป็น พิพิธภัณฑ์ขี้ผึ้ง  แสดงเกี่ยวกับความลึกลับของการเดินทางรอบโลก.และชั้นที่4  เป็นหอศิลป์ (Art  Gallery) เราสามารถส่องกล้องที่ทางหอคอยโตเกียวทำขึ้นชมวิวทิวทัศรอบ ๆ เมืองได้อีกด้วยด้วยมีจุดส่องกล้อง  2  จุด  คือจุดหลัก สามารถส่องชมวิวได้ไกลกว่า  150  เมตร  และจุดพิเศษ จะสามารถส่องได้ไกลกว่า  250  เมตรด้วยเฉพาะอย่างยิ่งจะในช่วงฤดูหนาวสามารถเห็นวิวที่ทัศน์ที่สวยงาม  อย่างถูเขาฟูจิที่ปกคุมไปด้วยหิมะ,ถูเขา Hakoneถูเขา Tsukuba ได้อีกด้วย หอคอยโตเกียวสามารถสังเกตเห็นได้จากระยะไกล  เพราะมีจุดเด่นที่หลอดไฟขนาดใหญ่กว่า  164  ดวง  ประดับด้วยสีสันต่าง ๆ ทุกวันนี้หอคอยโตเกียวถูกสร้างมากว่าครึ่งศตวรรษแล้ว  เป็นสถานที่แพร่สัญญาณโทรทัศน์.มีการวางแผนสร้างหอคอยสูงที่  ไซตามะ  เพื่อแสดงถึงเมืองหลวงแห่งใหม่ของประเทศญี่ปุ่นซึ่งจะมีความสูงถึง  500  เมตร  และทุกวันนี้บริษัทโทรทัศน์  Nippon  เป็นผู้จัดการดูแลหอคอยโตเกียว  ไม่ว่าจะเปิดอะไรขึ้นจะมีหอคอยแห่งใหม่ที่ใหญ่กว่าสูงกว่าถึง  700 เมตรก็ตามแต่เชื่อว่าหอคอยโตเกียวก็ยังเป็นที่รักของคนชาวโตเกียวต่อไป

ชั้น 1 Tokyo Tower Aquarium
มีพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่สำคัญที่สุดของประเทศญี่ปุ่น และเป็นที่นิยมที่สุดในญี่ปุ่นโดยมีปลามากกว่า 50,000 ตัวและกว่า 800 สายพันธุ์เลยทีเดียว

ชั้น 1 และชั้น 2 แหล่งรวมร้านขายของมากมาย ร้านอาหาร และร้านน้ำชา
ในชั้นนี้สามารถหาซื้อของที่ระลึกของโตเกียว และญี่ปุ่นเพื่อซื้อเป็นของฝากได้ที่นี่ และยังมีร้านอาหารอีกหลายร้านด้วย

ชั้น 3 Tokyo Tower Carnival (คาร์'นะเวิล)
"พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง"
ที่ชั้นนี้สามารถเดินชมหุ่นขี้ผึ้งได้ โดยเป็นหุ่นของคนสำคัญของโลก
"โซนพิศวง (Mysterious Walking Zone)"
ที่นี่เราสามารถพบกับเทคโนโลยีแบบภาพสามมิติ ล้ำสมัย ตื่นตาตื่นใจอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ชั้น 4 Tokyo Tower Trick Art Gallery
ห้องจัดแสดงภาพศิลปะ และเพลิดเพลินกับภาพในระบ 3 D
Government Information Display Center (Forest of Information)
ห้องแนะนำเรื่องราวเกี่ยวกับญี่ปุ่นสำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติโดยเฉพาะ จัดโชว์ในรูปแบบวีดีโอ เพื่อความบันเทิง
ห้องจัดแสดงนิทรรศการเกี่ยวกับสถิติ (Statistics Plaza)
เรื่องราวของประวัติศาสตร์ที่นำเสนอผ่านวีดีโอ และเกมส์คอมพิวเตอร์ เพื่อให้ง่ายแก่การเข้าใจของผู้มาเยี่ยมชม


ภาพมุมต่าง ๆ ของ Tokyo Tower

ที่มา  http://www.japankiku.com/tour/tokyotower.html

วัฒนธรรมการแยกขยะเมืองญี่ปุ่น

คนที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นมักออกปากชมว่าเมืองญี่ปุ่นสะอาด ไม่ว่าจะเป็นตามถนนหนทางสายใหญ่ ตรอกเล็กซอยน้อย ไปจนถึงบริเวณพื้นที่สาธารณะกว้างๆ อย่างเช่น สถานีรถไฟ ชุมทางรถเมล์ ที่มีผู้คนเดินสับสนขวักไขว่ จะหาตั๋วรถเมล์ รถไฟ หรือเศษกระดาษ เปลือกผลไม้ หล่นตามพื้นสักชิ้นก็ยาก ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเสียเลย เคยเห็นบ้างเหมือนกัน แต่ชั่วครู่เดียวก็จะมีคนมาเก็บกวาดเกลี้ยงเกลาเมื่อเดินไปตามซอกเล็กซอยน้อยที่ลัดเลาะผ่านหน้าบ้านหลังบ้าน อย่างเช่นในเมืองเกียวโต ก็ยากที่จะเห็นถังขยะพูนล้น หรือถุงขยะวางรอคนเก็บแรมวันแรมคืน (หรือแรมเดือน-อย่างบ้านเรา)เขาทำกันอย่างไร มีระบบระเบียบหรือกำหนดกฎเกณฑ์อะไร ถึงได้สามารถควบคุม "ขยะ" ไม่ให้เป็นสิ่งที่น่า "แขยง" จนถึงขั้น "ขยาด" อย่างที่เป็นอยู่ในบ้านเมืองเราเรื่องขยะที่จะเล่าต่อไปนี้ มาจากประสบการณ์และข้อสังเกตส่วนตัวของข้าพเจ้า ตลอดเวลาที่พำนักพักพิงอยู่ในจังหวัดโอซากา อำเภอมิโน เป็นเวลารวมทั้งสิ้น 6 ปี ในที่พักแห่งเดียวกันโดยตลอด แม้ช่วงเวลาจะไม่ต่อเนื่องกันก็ตาม


ขยะแยกประเภท

ถังขยะในญี่ปุ่นแบ่งย่อยหลายประเภท
สร้างความงงงวยให้กับคนต่างชาติผู้ที่ไปพำนักอยู่ในญี่ปุ่นใหม่ๆ มักจะประสบปัญหาความละเอียดลออถี่ถ้วน (แบบญี่ปุ่น) ในเรื่องขยะ เริ่มตั้งแต่การแยกขยะ ซึ่งก็ต้องค่อยๆ เรียนรู้ไปเรื่อยๆ คนญี่ปุ่นเองก็ใช่ว่าจะแยกขยะกันได้ง่ายๆ บางทีเมื่อไปไถ่ถามเพื่อนบ้านญี่ปุ่นว่า ของอย่างนั้นๆ ที่ต้องการจะทิ้ง ถือเป็นขยะอะไร จะต้องทิ้งวันไหน ทิ้งอย่างไร คนญี่ปุ่นก็ส่ายหน้าเหมือนกัน แต่ทุกคนก็พยายามจะทำหน้าที่รับผิดชอบขยะของตนอย่างเต็มที่ก่อนที่จะทิ้งขยะ สิ่งปฏิกูล มูลฝอย หรืออะไรก็ตามที่ประสงค์จะทิ้ง นั้น ผู้ทิ้งจะต้องรู้จักลักษณะและธรรมชาติของขยะแต่ละชิ้น และจำแนกแยกแยะอย่างละเอียดถี่ถ้วน เริ่มตั้งแต่ประเภทใหญ่ๆ คือ

- ขยะเผาได้ (burnable garbage/ combustible)

- ขยะเผาไม่ได้ (unburnable garbage/incombustible)

ขยะเผาได้ คือ ขยะจากในครัว (ขยะเศษอาหาร) และขยะเล็กๆ น้อยๆ ในบ้าน ในชีวิตประจำวัน ขยะประเภทนี้นอกจากจะมีธรรมชาติเป็นวัสดุที่เผาไฟได้แล้ว ยังต้องมีขนาดไม่ใหญ่เกินไป คือ ต้องบรรจุลงได้ในถุงพลาสติกเนื้อหนา ขนาด 2 ลิตร หรือ 3 ลิตร ซึ่งเป็นถุงขยะมาตรฐานที่รัฐหรือเทศบาลญี่ปุ่นกำหนดใช้ทั่วประเทศ ถ้าเป็นขยะที่เผาได้แต่ขนาดใหญ่เกินจะบรรจุลงถุงมาตรฐานนี้ ก็จะถือเป็นขยะขนาดใหญ่ ต้องแยกออกไปต่างหาก หรือซื้อถุงขยะขนาดใหญ่ ประเภทถุงดำเนื้อหนา มาบรรจุให้เรียบร้อย
ขยะเผาไม่ได้ ก็คือ พวกขวดแก้ว ภาชนะแก้ว กระป๋องเครื่องดื่ม กระป๋องเหล็กวิลาส (เช่นกระป๋องบรรจุอาหาร) ขวดพลาสติกทั้งชนิดบาง (pet bottle) และพลาสติกหนา เช่น ขวดบรรจุเครื่องสำอาง น้ำยาซักล้างซักฟอก โฟมและเม็ดพลาสติก ภาชนะที่ใช้บรรจุสารเคมี ยา กระป๋องฉีดแบบสเปรย์ ของใช้ที่ทำจากยาง เครื่องหนัง แผ่นซีดี แผ่นดิสเก็ต ม้วนเทปบันทึกภาพและเทปบันทึกเสียง ฯลฯ

ถ้าเป็นขยะที่มีส่วนประกอบทั้งที่เผาได้และเผาไม่ได้ ก็จะต้องถือเป็นขยะเผาไม่ได้ ขยะประเภทนี้ต้องจ่ายเงินซื้อถุงขยะที่มีข้อความระบุหน้าถุงชัดเจนว่า "ขยะเผาไม่ได้" (undurnable garbage) ซึ่งราคานับว่าไม่ถูกเลย

ขยะประเภทที่สาม คือ ขยะขนาดใหญ่ เช่น เครื่องใช้ไฟฟ้า เครื่องเรือน ที่นอนหมอนมุ้ง ไปจนถึงรถจักรยาน จักรเย็บผ้า ฯลฯ ขยะประเภทนี้ อาจมีทั้งที่เผาได้และเผาไม่ได้ แต่ที่ต้องแยกประเภทออกมาก็เพราะรถเก็บขยะบรรทุกไปไม่ได้ หรือเอาไปเผารวมกับขยะธรรมดาจากครัวเรือนไม่ได้


   นอกจากขยะสามประเภทนี้แล้ว ก็ยังจำแนกออกเป็นขยะมีพิษหรือขยะอันตราย เช่น พวกภาชนะบรรจุสารเคมีที่เป็นพิษ ขยะติดเชื้อ (ขยะโรงพยาบาล) กระป๋องที่มีหัวฉีดแบบสเปรย์ ซึ่งอาจระเบิดได้ และขยะที่ถือเป็นวัตถุระเบิด เช่น ดอกไม้ไฟ แก๊สกระป๋อง รวมทั้งแบตเตอรี่ (dry cell) หลอดฟลูออเรสเซนต์ และขยะประเภทของมีคม เช่น มีด เศษแก้ว เศษวัสดุแหลมคมต่างๆ ฯลฯ

แต่ไม่ต้องตกใจไปมีภาษาอังกฤษกำกับไว้ก่อนจะทิ้ง

ขยะอีกประเภทหนึ่งคือขยะที่นำไปหมุนเวียนใช้ในการผลิตใหม่ได้ (recycle) เช่น กระดาษชนิดต่างๆ ตั้งแต่หนังสือพิมพ์ หนังสือเล่ม นิตยสาร ไปจนถึงกล่องกระดาษ ลังกระดาษ กระดาษเคลือบมัน เช่นพวกกล่องนม กล่องน้ำผลไม้ และขวดพลาสติก ขวดเครื่องดื่ม กระป๋องเครื่องดื่มที่เป็นอะลูมิเนียมบาง (บีบได้) ขยะเหล่านี้ถือเป็นขยะรีไซเคิล แต่ในการทิ้งขยะประเภทนี้จะต้องแยกย่อยลงไปอีก ไม่ทิ้งรวมกัน และถือว่าเป็นความรับผิดชอบ (หรือเป็นผลประโยชน์) ของบริษัทผู้ผลิตที่ใช้วัสดุประเภทนี้

ขยะประเภทสุดท้ายคือ ขยะที่ต้องแจ้งหน่วยงานพิเศษของรัฐหรือเทศบาลให้มาเก็บ หรือนำไปส่งที่หน่วยงานผู้รับผิดชอบ เช่น คอมพิวเตอร์และวัสดุอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ เครื่องดนตรีขนาดใหญ่ รถจักรยานยนต์และมอเตอร์ไซค์ รวมทั้งรถยนต์ เครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่ และซากสัตว์ ฯลฯ

การจำแนกขยะเหล่านี้ เกี่ยวเนื่องกับวิธีการบรรจุเพื่อนำไปทิ้ง ถุงหรือภาชนะที่ใช้บรรจุ วันเวลาและสถานที่ทิ้ง ตลอดจนรายละเอียดปลีกย่อยบางประการ เช่น การผูกป้ายสำหรับทิ้งขยะบางประเภท (ป้ายเหล่านี้ต้องซื้อจากซุปเปอร์มาร์เก็ต มีราคาต่างๆ ตามลักษณะและขนาดของขยะที่จะทิ้ง) ถ้าผู้ทิ้งขยะทำไม่ถูกวิธี หรือจำแนกประเภทไม่ถูกต้อง ทิ้งผิดวันเวลา ทิ้งผิดสถานที่ ฯลฯ ก็อาจเกิดปัญหา เช่น ถูกตักเตือนจากเทศบาลไปจนถึงขั้นถูกปรับหรืออาจเป็นการลงโทษทางสังคม เช่น เพื่อนบ้านติฉินนินทา ฟ้องเทศบาลหรือหน่วยงานที่รับผิดชอบ


ทีมา   http://www.japankiku.com/tour/garbage_japan.html

ห้องพักรูปแบบต่างๆ ในประเทศญี่ปุ่น

1. โรงแรมระดับสากล

        โรงแรมที่ดีที่สุดของญี่ปุ่นมีความเพียบพร้อมด้วยความสะดวกสบายและความหรูหราโอ่อ่าทุกประการ โรงแรมแบบเลิศหรูสุดๆ ในลักษณะ ดังกล่าวนี้มีบริการแก่บรรดานักธุรกิจระดับบริหารที่เดินทางมาเยือนญี่ปุ่น และบรรดานักท่องเที่ยวจากต่างแดน บริการของโรงแรมระดับนี้มีพนักงานที่สามารถ รับรองลูกค้าด้วยภาษาอังกฤษ ความสะดวกที่มีไว้รับรอง รวมไปจนถึง "เอ๊กเซคคิวทีฟ ชาล็อง" ที่มีบริการเลขานุการคอยดูแล ซึ่งสามารถใช้เครื่องคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์สื่อสารหรือบริการ บิสซิเนสเซอร์วิส เช่นสั่งพิมพ์นามบัตรภาษาอังกฤษ ส่งโทรสารถ่ายเอกสารและอื่นๆ ได้อีกด้วย




2. บิสซิเนสโฮเต็ล

        นักธุรกิจชาวญี่ปุ่น นิยมพักที่โรงแรม บิสซิเนสโฮเต็ล ซึ่งราคาย่อมเยากว่าธรรมดา และตามปกติเป็นโรงแรมขนาดค่อนข้างเล็ก มีความสะดวกสบายเท่าที่จำเป็นแก่การพักระยะสั้นเพื่อทำธุรกิจปราศจากความหรูหราฟุ่มเฟือยใดๆ และมีบริการเสิร์ฟถึงห้องพัก แต่ละชั้นมีตู้ขายเครื่องดื่มและของขบเคี้ยวสำหรับแขกที่ต้องการโดยการหยอดเหรียญ ในโรงแรมแบบนี้จะมีห้องอาหารหนึ่งห้อง และที่สะดวกก็คือทำเลที่ตั้งของโรงแรมแบบนี้มักจะอยู่ใกล้สถานีรถไฟ เนื่องจากว่าลูกค้าของโรงแรมแบบนี้แทบทั้งหมดเป็นนักธุรกิจ ห้องพักจึงมักเป็นห้องเดี่ยว มีห้องน้ำในตัว


3. เพนชั่น

        ลอกเลียนแบบมาจากบริการที่พักในฝรั่งเศส มีบรรยากาศเหมือนบ้านพักในชนบท อาหารอร่อยและราคาไม่แพง ส่วนมากตั้งอยู่ตามรีสอร์ทที่คนนิยมไปเที่ยว และมีอยู่ทั่วประเทศญี่ปุ่น เพนชั่นที่มีอยู่โดยทั่วไป มักจะมีห้องพักแบบยุโรปราวๆ 10 ห้องหรือกว่านั้นเล็กน้อย และผู้บริหารงานเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน หากท่านชอบความสุขสบายเหมือนอยู่บ้านตนเอง และบรรยากาศนอกบ้านที่เหมาะสำหรับการเล่นกีฬา หรือออกกำลังกายท่ามกลางธรรมชาติแวดล้อมสวยงาม ที่พักแบบนี้นับว่า เป็นทางเลือกที่ยอดเยี่ยมทีเดียว

ที่พักแบบชาวตะวันตก

        เป็นที่พักคนเดินทางแบบประเพณีนิยมของญี่ปุ่น จะให้ประสบการณ์แปลกใหม ่ที่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบพื้นบ้านญี่ปุ่นแก่ผู้มาใช้บริการ ประตูห้องเป็นประตูเลื่อน เรียกว่า ฟุสุม่า เฟอร์นิเจอร์มีจำนวนจำกัดเพียงโต๊ะเตี้ยๆ 1 ตัว และหากว่าห้องนั้นมีระเบียงเล็กๆ ติดต่อด้วย ก็จะมีโต๊ะเล็กๆ 1 ตัวกับเก้าอี้ 2 ตัววางไว้ที่ระเบียง ฝาผนังห้องประดับด้วยภาพแขวนผนังที่วาดด้วยพู่กัน ที่นอน หมอน ผ้าห่ม เก็บไว้ในตู้ลึกติดผนัง จะมีบริการปูให้ในเวลาค่ำหลังอาหารมื้อเย็น
 


 การเข้าพักในเรียวกัง

       ผู้เข้าพักจะต้องถอดรองเท้าที่ประตูทางเข้าโรงแรมแบบญี่ปุ่น แล้วสวมรองเท้าแตะที่จัดไว้บริการแทนเมื่อเข้าไปข้างในต่อจากนั้นจะต้องถอดรองเท้าแตะก่อนขึ้นไปเหยียบพื้นเสื่อทะทะมิ ที่ปูลาดพื้นห้อง ดังนั้น โปรดนำถุงเท้าหนาๆ ของท่านติดตัวไปด้วย ถ้าเป็นช่วงหน้าหนาว
      ในห้องพักท่านจะนั่งบนพื้น เสื่อญี่ปุ่นตะตะมิ โดยมีเบาะรองนั่งเรียกว่า สะบุต็อง วางไว้ให้นั่ง รอบๆ โต๊ะเตี้ยๆ ในฤดูหนาว อาจจะมีผ้าห่มหนาๆ คลุมรอบ ใต้โต๊ะ ท่านสามารถเหยียดขาลงไปใต้ผ้าห่มนั้นได้ เพราะมีความอบอุ่นอยู่ใต้โต๊ะที่เกิดจากเตาไฟฟ้าทำความอุ่นเท้าเรียกว่า โคทัตสึ ที่นอนนุ่มอุ่นสบายเรียกว่า ฟุต็อง จะถูกนำมาปูให้ท่านบนพื้นห้องประกอบด้วยที่นอน ผ้าปูที่นอน
ผ้าห่มหนา หากต้องการก็จะมีผ้าห่มเพิ่มให้อีก และยังมีชุดผ้าฝ้าย ยุคะตะ ไว้ให้สวมเวลาอยู่ในห้อง ถ้าอากาศหนาว จะมีเสื้อคลุมหนาอีก 1 ตัวไว้ให้สวมทับ
       ห้องสุขาแบบญี่ปุ่นเป็นปกติของเรียวกัง วิธีใช้ มิใช่นั่งลงไปบนนั้นแต่นั่งยองเหนือสุขภัณฑ์ หันหน้าไปทางด้านที่มีกระบังโผล่ขึ้นมากั้นการกระเซ็นเปรอะเปื้อน รองเท้าแตะสำหรับสวมในห้องสุขาใช้เฉพาะเวลาเข้าห้องสุขา


   ก่อนจะลงไปร่วมอาบน้ำร้อนธรรมชาติในบ่อรวมกับคนอื่นๆ จะต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดในห้องโถงก่อนถึงที่อาบน้ำ มีตะกร้าหวายวางไว้ให้ใส่เสื้อผ้า ลงในนั้น ถ้าไม่ใช้ตะกร้าก็เป็นช่องกั้นแบ่งสำหรับแต่ละคนใช้ ทางเรียวกังจัดผ้า เช็ดหน้าขนหนูผืนยาวไว้ให้ใช้พันร่างกายท่อนกลางเวลาลุกขึ้นยืนในห้องน้ำ ผ้าผืนนี้ใช้สำหรับขัดถูร่างกายด้วย และใช้เช็ดตัวด้วย
        การอาบน้ำ แรกสุดนั่งลงบนม้านั่งเตี้ยๆ ตรงหน้าก๊อกน้ำคู่ร้อน-เย็น ไขน้ำใส่ลงในภาชนะตักน้ำส่วนตัวให้เต็ม  แล้วเทราดลงบนร่างกายจนเปียกทั่วตัว ถ้าไม่มีก๊อกไขน้ำ ควรจะใช้ภาชนะนั้นจ้วงตักน้ำในบ่อน้ำร้อนขึ้นมาเทรดตัว หากมีฝักบัวให้ใช้ ก็ใช้ฝักบัวรดร่างกายจนทั่ว ขณะนั่งอยู่บนม้าเตี้ยๆ (แต่อย่ายืน เนื่องจากน้ำจะกระเซ็นไปรบกวนคนข้างๆ) ต่อจากนั้นฟอกสบู่จนทั่วแล้วล้างออกให้หมดจด ทั้งหมดเป็นขั้นตอนที่จำเป็นก่อนลงไปในบ่อน้ำร้อน ขั้นตอนต่อไปค่อยๆ เดินลงไปในบ่อ แช่ร่างกายตามสบายจนกว่าจะทนความร้อนไม่ไหวจึงขึ้นไปสวมชุดเสื้อผ้า
      การอาบน้ำบางครั้งก็เป็นห้องอาบรวม แต่จะมีแยกสัดส่วนไม่ปนกันระหว่างชาย-หญิง ห้องอาบน้ำในโรงแรมแบบญี่ปุ่น ตามรีสอร์ทที่มีน้ำพุร้อนธรรมชาติ เป็นที่ๆ ให้ความเพลิดเพลินได้ดีเป็นพิเศษ อัตราค่าห้องพัก รวมค่าอาหารชนิดเบาๆ ในตอนเช้า กับมื้อค่ำไว้แล้ว ประสบการณ์ที่ได้จากการพักที่เรียวกังจะทำให้ได้สัมผัสขนบธรรมเนียมประเพณีและชีวิตดั้งเดิมของชาวญี่ปุ่นอย่างแท้จริง


มินชุขุ (MINSHUKU)

       เป็นอีกรูปแบบหนึ่งของที่พักนักท่องเที่ยว-คนเดินทางที่จะให้ประสบการณ์อันใกล้ชิดยิ่งกว่าเรียวกัง ในการสัมผัสกับชีวิตในครอบครัว ชาวญี่ปุ่น ซึ่งดำเนินกิจการที่พักคนเดินทางด้วยราคาถูก และเป็นกันเอง เนื่องจากเป็นการเปิดบ้านของตนเองให้คนแปลกหน้ามาพัก อัตราค่าที่พักจึงค่อนข้างถูก ประมาณ 6,500 ถึง 9,000 เยนต่อคืน พร้อมอาหารสองมื้อ และบริการแบบคนในครอบครัวเดียวกัน ไม่มีสาวใช้มารอรับใช้ และผู้มาพักก็ควรจะปูและเก็บที่นอนของตนเอง (ควรเตรียมของใช้ส่วนตัวไปด้วย)


โคคุมินชุขุช่ะ (People’s lodge)
        เป็นที่พักอีกประเภทหนึ่งที่ราคาถูกมากประมาณ 6,500 เยน ต่อคืน มีอยู่ตามรีสอร์ทที่คนนิยมไปพัก และตามวนอุทยานแห่งชาติ ห้องพักของแขก ตลอดจนที่อาบน้ำและห้องส้วมเป็นแบบชาวญี่ปุ่นใช้ หากท่านมีความตั้งใจจะประหยัดงบประมาณ และประสงค์จะใช้ชีวิตแบบประเพณีนิยมในต่างจังหวัดสถานที่แบบนี้เหมาะที่สุด ท่านจะได้รับความสุขสบายท่ามกลาง ทัศนียภาพอันงดงามประทับใจอย่างยิ่งในบรรยากาศแบบพื้นบ้านญี่ปุ่น


ที่พักในวัด (SHUKUBO)

         วัดพุทธ จำนวนไม่น้อยในญี่ปุ่น ที่เปิดบริการรับผู้มาเยือนพักค้างคืน บางแห่งมีกิจกรรมนั่งสมาธิแบบเซนด้วย เช่นในเกียวโต


ที่พักตามแหล่งน้ำพุร้อนหรือบ่อน้ำแร่ธรรมชาติ (ONSEN)

         เมืองที่อุดมด้วยแหล่งน้ำแร่ธรรมชาติทั่วทุกภาคจะมีที่พักตากอากาศ ซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ พร้อมบ่อน้ำแร่ออนเซน  แบบอยู่ภายในหรือกลางแจ้งให้แช่ชมทะเล  ภูเขาหรือ น้ำตกได้ แล้วแต่ทำเลของแต่ละเมือง เช่นเมืองริมทะเล อะตะมิ เมืองท่ามกลาง ภูเขานิกโก้ เมืองเคโระในภาคกลาง และเมืองเบปุทางใต้ของญี่ปุ่น


บนรถไฟที่มีตู้นอน รถบัส และเฟอรี่ข้ามคืน

        บนรถไฟระยะทางไกลที่มีรถตู้นอน บนรถบัสที่เดินทางกลางคืนและ บนเรือ
เฟอรี่ที่เดินทางข้ามคืนท่านสามารถจะพักผ่อนได้อย่างสุขสบายระหว่างท่องเที่ยว 




ที่มา  http://www.his-bkk.com/th/article/article_7.php

การอาบน้ำในประเทศญี่ปุ่น

ในเวลาตอนค่ำหรือก่อนนอน คนญี่ปุ่นก็จะชอบอาบน้ำกัน ซึ่งที่รู้จักกันดีนะครับ ว่าจะแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ ชาวญี่ปุ่นโดยทั่วไปชอบการอาบน้ำกันเป็นพิเศษและการอาบน้ำเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตประจำวัน ซึ่งเมื่อคนญี่ปุ่นไปเที่ยวหรือทำงานในต่างประเทศแล้ว สิ่งที่คนญี่ปุ่นมักจะคิดถึงมากที่สุด นอกจากอาหารญี่ปุ่น ก็คือ Ofuro (การอาบน้ำแบบญี่ปุ่น) นั่นเองนะครับ แม้ว่าเป็นคนญี่ปุ่นรุ่นใหม่ที่ไม่ค่อยสนใจวัฒนธรรมดั้งเดิมของญี่ปุ่น เช่น กินแต่อาหารฝรั่ง ใส่แต่เสื้อยืด แต่ก็ยังชอบอาบน้ำแบบญี่ปุ่นกันมากกว่าแบบฝรั่งนะครับ เพราะว่าสำหรับชาวญี่ปุ่น การอาบน้ำไม่ใช่เป็นแค่การล้างตัวให้สะอาด แต่ยังเป็นการผ่อนคลายความเครียดและความเหนื่อยของทั้งร่างกายและจิตใจ โดยแช่น้ำอุ่นนาน ๆ สำหรับครอบครัวคนญี่ปุ่น การอาบน้ำยังเป็นโอกาสที่สื่อความสัมพันธ์ที่อบอุ่นของครอบครัวโดยแช่น้ำด้วยกัน และคุยกันในห้องอาบน้ำนะครับ


ลักษณะของห้องอาบน้ำแบบญี่ปุ่น


ห้องอาบน้ำแบบญี่ปุ่นโดยทั่วไปก็จะประกอบด้วยสองห้อง ซึ่งห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและห้องอาบน้ำ ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามักจะมีอ่างล้างหน้า ซึ่งในตอนเช้า คนญี่ปุ่นก็จะล้างหน้าแปรงฟังอย่างเดียวและไม่อาบน้ำ บางคนก็ชอบอาบน้ำตอนเช้า(Asa-Buro) กันด้วยนะครับ
          ในห้องอาบน้ำจะมีอ่างอาบน้ำและที่ล้างตัวอยู่ข้าง ๆ อ่างอาบน้ำของญี่ปุ่นมีลักษณะคล้ายกับอ่างอาบน้ำแบบฝรั่ง ที่คุณก็คงเคยพบเห็นในโรงแรมต่างๆ แต่สำหรับอ่างอาบน้ำของญี่ปุ่นจะไม่กว้างหรือยาวเท่าของฝรั่ง และลึกกว่าเป็นสองเท่าด้วย ซึ่งผู้อาบน้ำจะไม่แช่น้ำแบบนอนแต่แช่ทั้งตัวได้แบบนั่ง อีกอย่างหนึ่งที่ต่างกับอ่างแบบฝรั่งก็คือ อ่างแบบญี่ปุ่นจะมีรูที่ถ่ายเทน้ำอุ่นที่ต่อกับเครื่องทำน้ำอุ่น เพราะคนญี่ปุ่นจะแช่ในน้ำอุ่นนานๆ และอากาศในฤดูหนาวก็หนาวมาก ซึ่งน้ำในอ่างอาบน้ำจะเย็นลงอย่างรวดเร็ว และต้องเผาไฟในเครื่องทำน้ำอุ่นเพื่อทำให้น้ำอุ่นเสมอนะครับ สำหรับที่ล้างตัวจะมีเก้าอี้อันเล็กเตี้ย ๆ วางอยู่ ซึ่งผู้อาบจะนั่งที่นั่นเมื่อล้างตัว นอกจากนี้ก็มีกะละมังเล็กๆ และ ที่ตักน้ำ มีกระจกอยู่ข้างหน้า ถ้าเป็นห้องอาบน้ำสมัยนี้ก็มักจะมีฝักบัวด้วยแต่ยังไม่ใช่ว่ามีทุกบ้านนะครับ


ธีอาบน้ำแบบญี่ปุ่น


ไม่ว่าในบ้านหรือที่โรงแรมแบบญี่ปุ่นที่มีห้องอาบน้ำใหญ่ วิธีการอาบน้ำแบบญี่ปุ่นก็เหมือนกันนะครับ คุณก็จะถอดเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน พอเข้าไปในห้องอาบน้ำ ก่อนจะเข้าไปแช่ในอ่าง คุณจำเป็นต้องล้างตัวให้สะอาดก่อน เพราะน้ำในอ่างอาบของญี่ปุ่นมีให้เพื่อแช่ร่างกายให้อุ่นเท่านั้น และห้ามใช้สบู่ล้างหรือถูตัวในอ่าง เพราะฉะนั้นน้ำในอ่างจะไม่เปลี่ยนตามผู้อาบและทุกคนจะต้องแช่น้ำเดียวกันนะครับ แต่ถ้าเป็นฤดูหนาวก็ไม่ต้องล้างตัวนานๆก็ได้ แค่เอาน้ำอุ่นราดร่างกายให้ทั่วดีๆและล้างเฉพาะส่วนที่ควรล้างดีๆเท่านั้นก็พอนะครับ เพราะอากาศในฤดูหนาวที่ญี่ปุ่นจะหนาวสุด ๆ แบบร่างกายจะไม่มีเหงื่อเลยตลอดเวลา และถ้าล้างตัวนานๆก่อนการแช่ คงจะหนาวมากเกินไปจนไม่ไหวแน่นอนนะครับ เมื่อล้างตัวเสร็จแล้วก็จะเข้าไปแช่ในอ่าง แต่ในฤดูหนาว คุณมักจะรู้สึกร้อนมากเหมือนกับว่าโดนลวก แต่อันนี้เพราะว่าร่างกายของเราถูกแช่เย็นมาในอากาศหนาวข้างนอก และความจริงน้ำในอ่างก็ไม่ร้อนเท่าที่รู้สึกตอนแรกนะครับ คุณควรจะอดทนความร้อนไว้และค่อย ๆ เข้าไปแช่แต่ละนิดจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวร่างกายก็จะค่อย ๆ ชินกับความร้อนของน้ำอุ่น ถ้าหากคุณเติมน้ำเย็นตามความรู้สึกตอนแรกแล้ว ตอนหลังคุณก็คงเริ่มรู้สึกว่าน้ำไม่อุ่นพอแน่นอน และทำให้เป็นหวัดได้เหมือนกันนะครับ

หลังจากแช่ในน้ำอุ่นพอสักครู่แล้ว ก็ออกมาล้างตัวครั้งจริงจังโดยใช้สบู่และถูตัวด้วยโฟมหรือผ้าเช็ดตัวบาง ๆ ชนิดหนึ่งสำหรับการถูตัว ที่เราเรียกว่า Tenugui ซึ่งเมื่อไปอาบน้ำที่ร้านอาบน้ำรวม(Sentou)หรือน้ำพุร้อน(Onsen) คนญี่ปุ่นก็จะต้องนำไปของตัวเองนะครับ (ที่โรงแรมก็จะมีให้ทุกคน) เมื่อล้างตัวสระผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะเข้าไปแช่อีกเพราะร่างกายก็เย็นอีกแล้ว การแช่ครั้งที่ 2 นี่มักจะยาวนานหน่อย เพื่อให้ร่างกายหายเหนื่อยและให้มีความอุ่นในร่างกายทั้งตัวพอที่จะสู้กับความหนาวของอากาศข้างนอกได้นะครับ คนญี่ปุ่นบางคนชอบแช่นานๆเป็นชั่วโมง แต่ตามการแพทย์แล้วไม่ควรจะแช่นานขนาดนั้นนะครับ เดี๋ยวจะเป็นลม เมื่อคุณรู้สึกพอแล้วก็ออกได้เลย เมื่อคุณออกจากอ่างแล้ว ถ้าตามมารยาทญี่ปุ่น ก็ควรจะเช็ดตัวด้วยผ้า Tenugui ที่ได้ใช้ในการถูตัว ซึ่งบีบน้ำออกและเช็ดตัวคร่าวๆก่อน เพราะว่า ถ้าไม่เช็ดเลยแล้วออกมาในห้องเปลี่ยนเสื้อ พื้นห้องก็จะเปียกหมด และคนที่มาอาบน้ำที่หลังก็จะรู้สึกไม่สบายใจ ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่เสียมารยาทหน่อยนะครับ อีกอย่างหนึ่งที่ผมเคยเห็นคนไทยบางคนทำที่บ้านคนญี่ปุ่นตามวิธีแบบไทย และไม่ค่อยเหมาะในวัฒนธรรมญี่ปุ่นก็คือ ไม่เอาเสื้อชุดใหม่ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ และออกมาจากห้องโดยมีแต่ผ้าเช็ดตัวพันที่ตัวเท่านั้นและค่อยใส่ชุดใหม่ที่ห้องของตัวเองนะครับ ก็โอเคถ้ามีแต่เพื่อนเพศเดียวกัน แต่คนญี่ปุ่นตามปกติไม่ค่อยจะทำนะครับ ถ้นเป็นโรงแรมแบบญี่ปุ่นก็จะมีชุด ผ้าฝ้าบางๆแบบ Kimono ที่เรียกว่า Yukata ให้ ซึ่งคำว่า Yukata ก็มีความหมายว่าชุดสำหรับการอาบน้ำนั่นเองนะครับ 





การอาบน้ำรวมกันของญี่ปุ่น

ที่ประเทศญี่ปุ่น นอกจากว่าอาบน้ำในบ้าน ยังมีสถานที่ที่อาบน้ำได้นอกบ้านหลายแห่ง ซึ่งตามปกติแล้ว การอาบน้ำนอกบ้านหมายถึงการอาบน้ำรวมกันนะครับ คนต่างชาติมักจะเข้าใจผิดกันว่า การอาบน้ำรวมคือการอาบน้ำรวมทั้งชายและหญิง แต่ความจริงแล้วไม่ใช่นะครับ ตามปกติการอาบน้ำรวมก็ต้องแบ่งแยกผู้ชายกับผู้หญิง ตอนนี้ห้องอาบน้ำแบบรวมทั้งชายและหญิงค่อนข้างหายาก มีเฉพาะที่น้ำพุร้อน(Onsen)บางแห่งเท่านั้นนะครับ อย่างไรการอาบน้ำรวมเป็นสิ่งที่คนต่างชาติมักจะรู้สึกทำตามลำบากหน่อย เท่าที่ผมเห็นมาในประสบการณ์ที่เข้าร่วมกิจกรรมการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมต่างประเทศแล้ว คนฝรั่งจะทำได้ค่อนข้างสบาย แต่ประเทศไทยเป็นประเทศที่มีคนที่ไม่ค่อยยอมอาบน้ำรวมกันมากที่สุดนะครับ ผมก็พอเข้าใจว่าตามความรู้สึกของคนไทยแล้วเป็นสิ่งที่อายมากสุดๆแน่นอน แต่ถ้าคิดอีกแบบหนึ่งก็ไม่ต้องอายอะไรมาก เพราะในห้องอาบน้ำก็มีแต่คนเพศเดียวกันนะครับ อย่างน้อยผมก็แนะนำให้กล้าลองอาบน้ำรวมกัน เพราะ ไม่งั้นคุณก็จะพลาดประสบการณ์ที่แช่น้ำแร่ที่น้ำพุร้อนของญี่ปุ่นนะครับ

 
 น้ำพุร้อน (Onsen) ในญี่ปุ่น

สถานที่อาบน้ำรวมกันขนาดใหญ่ของญี่ปุ่นที่ทุกคนคงรู้จักกันดี ก็คือน้ำพุร้อน(Onsen)นะครับ ในประเทศญี่ปุ่นมีน้ำพุร้อนจำนวนมากกว่า 2,300 แห่งทั่วประเทศ และคนญี่ปุ่นก็ชอบไปแช่น้ำพุร้อนกันมาก เพราะน้ำพุร้อนในประเทศญี่ปุ่นส่วนมากเป็นน้ำแร่ที่เกิดมาจากน้ำใต้ดินที่ผ่านส่วนความร้อนของหินแร่ต่างๆ ใกล้ภูเขาไฟ ซึ่งเป็นน้ำที่ดีต่อสุขภาพ อีกอย่างหนึ่งน้ำพุร้อนญี่ปุ่นมักจะอยู่ที่ภูเขาลึกๆ ซึ่งคนที่ไปแช่น้ำพุร้อนก็จะสัมผัสกับธรรมชาติทางภูเขาได้ดีเช่นเดียวกันนะครับ เพราะฉะนั้น Onsen เป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญแห่งหนึ่งสำหรับชาวญี่ปุ่น และบริษัททัวร์ของญี่ปุ่นก็มีทัวร์ที่จะพาไปที่น้ำพุร้อนเป็นกิจการใหญ่นะครับ ตามปกติที่น้ำพุร้อนจะมีหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆที่ตั้งขึ้นมาสำหรับนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ (Onsen-gai) ตั้งแต่สมัยโบราณ และมีโรงแรมหลายแห่งที่มีห้องอาบน้ำรวมขนาดใหญ่นะครับ ซึ่งคนที่มาพักที่โรงแรมแบบนี้ก็ตั้งใจมาพักเพื่อจะแช่น้ำแร่ที่ห้องอาบน้ำในโรงแรม แต่สำหรับคนที่อยากจะแช่น้ำอย่างเดียว โรงแรมบางแห่งก็มีบริการให้ใช้ห้องแช่น้ำอย่างเดียวโดยจ่ายแต่ค่าแช่น้ำเท่านั้นและไม่ต้องเสียค่าพักที่โรงแรม หรือตามปกติในเมืองน้ำพุร้อนก็จะมีสถานที่อาบน้ำสาธารณะ(Koushuu Yokujou) ที่น้ำพุร้อนบางแห่งก็จะมีสระแช่น้ำแร่เล็กๆข้างนอกของอาคาร(Roten-buro) ซึ่งคนแช่น้ำก็สามารถชมวิวธรรมชาติรอบๆได้ด้วยนะครับ

  

 สำหรับชนิดของแร่ในน้ำพุร้อนญี่ปุ่นก็มีหลากหลายชนิด สีของน้ำแร่ก็มีหลายสี เช่นสีขาว สีแดง สีฟ้า แล้วแต่ชนิดของแร่นะครับ แต่แร่ที่พบทั่วไปมากที่สุดในประเทศญี่ปุ่นก็คือ กำมะถัน สีน้ำก็จะออกสีฟ้า และมีกลิ่นแรงหน่อย แต่ดีต่อสุขภาพร่างกาย การแช่ในน้ำแร่ยังช่วยรักษาโรคได้หลายอย่าง น้ำแร่บางอย่าง จะสามารถดื่มเป็นยาได้ด้วย ซึ่งน้ำพุร้อนบางแห่งจะมีสถานที่รักษาโรคโดยแช่น้ำแร่(Toujiba) หรือมีโรงแรมสำหรับคนที่ต้องการรักษาโรคโดยแช่น้ำแร่ ซึ่งคนแบบนี้จะพักอยู่ที่โรงแรมนานๆเป็นเดือนนะครับ ชาวญี่ปุ่นรักการแช่น้ำแร่ที่ Onsen กันมากๆ ซึ่งคนญี่ปุ่นหลายคนต้องการแช่น้ำแร่ที่ห้องอาบน้ำที่บ้านของตัวเองด้วย ซึ่งในตลาด คุณก็หาซื้อผงน้ำแร่สำหรับอ่างอาบน้ำที่บ้าน(Nyuu-yoku zai)ได้ทั่วประเทศ หรืคอนโดมิเนี่ยม บางแห่งจะมีระบบขุดน้ำแร่จากใต้ดินลึกๆและส่งไปให้ทุกบ้านเพื่อการแช่ด้วยนะครับ

ร้านอาบน้ำรวม (Sentou)


สถานที่อาบน้ำรวมกันอีกอย่างหนึ่ง ที่คุณคงเห็นบ่อยในเมืองใหญ่ ก็คือ ร้านอาบน้ำรวม(Sentou) นะครับ ซึ่งเป็นสถานที่ที่มีอ่างอาบน้ำรวมขนาดใหญ่ และคนที่ไม่มีห้องอาบน้ำที่บ้าน (สมัยนี้ไม่ค่อยจะมีแล้วแต่สมัยก่อนไม่ใช่ว่าทุกบ้านมีห้องอาบน้ำส่วนตัวนะครับ) หรือคนที่ชอบแช่น้ำที่อ่างอาบน้ำใหญ่ก็จะไปที่นั่นเพื่อจะอาบน้ำอย่างเดียวนะครับ Sentou ยังเป็นสถานที่ที่คนในชุมชนพบกันทักทายกันและคุยกันสนุกสนานในขณะอาบน้ำ ร้าน Sentou มีมานานตั้งแต่สมัย Edo ประมาณ 250 ปีที่แล้ว และเป็นสถานที่คนในชุมชนรวมตัวกันอาบน้ำพักผ่อนกันนะครับ สมัยนี้บ้านคนญี่ปุ่นเกือบทุกบ้านมีห้องอาบน้ำส่วนตัว และร้าน Sentou ก็มีน้อยลงไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีร้านแบบใหม่สร้างขึ้นมา ที่มีอ่างอาบน้ำพิเศษอย่างเช่น อ่างที่มีฟองอากาศ อ่างที่มีสมุนไพร ฯลฯ นะครับ

ที่มา   http://www.jeducation.com/THAI/nippon/story5.html

เทศกาลชมดอกไม้ (Hanami) หรือเทศกาลชมดอกซากุระ

เทศกาลชมดอกไม้ (Hanami) หรือเทศกาลชมดอกซากุระ

                   เทศกาลชมดอกไม้หรือที่เรียกว่า ฮานามิ (Hanami) ในภาษาญี่ปุ่นจริงๆ แล้วหมายถึง การชมดอกไม้ (ไม่ได้ระบุว่าเป็นดอกไม้ชนิดไหน) แต่ชาวญี่ปุ่นจะนิยมชมดอกซากุระกันมากกว่าดอกไม้ชนิดอื่นๆ ที่สำคัญดอกไม้ประจำชาติสายพันธุ์นี้ จะบานแค่ปีละครั้งเท่านั้น ครั้งละประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผู้คนก็เลยถือโอกาสนี้ให้เป็นเทศกาลชมดอกซากุระ พร้อมกับเป็นการสังสรรค์ประจำปีกันไปเลยทีเดียว


ช่วงเวลาที่เหมาะสมในการชมดอกซากุระ (Cherry Blossoms)
           เริ่มตั้งแต่เดือน มกราคม ไปจนถึง พฤษภาคม ของทุกปี ขึ้นอยู่กับพื้นที่ เริ่มจากทางตอนใต้ของประเทศ คือโอกินาว่า ไปสิ้นสุดที่ตอนเหนือ คือ ฮอคไกโด (Hokkaido) ไม่ได้บานพร้อมกันทั้งประเทศ  การบานของดอกซากุระจะขึ้นอยู่กับสภาพภูมิอากาศ ไม่ใช่ว่าที่ไหนหรือเวลาไหนก็บานได้ โดยปกติแล้วจะเป็นช่วงเวลาที่อากาศกำลังเย็นสบาย ไม่หนาวหรือร้อนจนเกินไป ซึ่งมักจะเป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างฤดูหนาวกับฤดูใบไม้ผลินั่นเอง และเนื่องจากประเทศญี่ปุ่นมีภูมิประเทศวางในลักษณะแนวตั้ง ดังนั้นฤดูกาลของญี่ปุ่น จากฤดูหนาวสู่ร้อน จึงเริ่มที่ส่วนล่างของประเทศก่อนจากหมู่เกาะโอกินาว่า ซึ่งจะบานตั้งแต่เดือนมกราคมเลย เรื่อยมาจนถึงโอซาก้า เกียวโต นาโงย่า โตเกียว และจะบานเป็นที่สุดท้าย ที่ฮอคไกโดในราวเดือนพฤษภาคม
          โดยดอกซากุระจะบานเพียงช่วงสั้นๆ นับจากวันที่เริ่มผลิดอก จนถึงวันที่ ดอกบานสะพรั่งที่สุด รวมแล้วประมาณ 7 วันเท่านั้น และหลังจากนั้นก็จะร่วงโรยไปทันที นอกจากนี้สภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย พายุ ฝนตกหนัก หรือลมกรรโชกแรง ก็ส่งผลให้ระยะเวลาที่ดอกซากุระบานลดลงได้ หรือหากทีไหนฤดูกาลแปรปรวน (เช่น ฤดูหนาวยาวนานกว่าปกติ) ซากุระก็จะเลื่อนเวลาบานออกไปเช่นกัน
แล้วไม่ใช่ว่าในท้องที่หรือเมืองเดียวกัน ซากุระจะบานสะพรั่งพร้อมกัน เพราะต้นไหนอยู่ในที่ร่มก็จะบานช้ากว่าต้นที่อยู่กลางแจ้งอีกด้วย
เทศกาลชมดอกไม้ (Hanami) หรือเทศกาลชมดอกซากุระ(Cherry Blossoms) หรือเทศกาลฮานามิ(Hanami)

สถานที่แนะนำในการชมดอกซากุระ

          เมืองโตเกียว (Tokyo) สวนสาธารณะอุเอะโนะ (Ueno Park) สวนสาธารณะชินจูกุเกียวเอน(Shinjuku Gyoen) ชิโดริกาฟุจิ(Chidorigafuchi)  สวนสาธารณะสุมิดะ(Sumida Park) สุสานโอยามะ(Aoyama Cemetery) สวนพฤกษศาสตร์โคอิชิคาวะ(Koishikawa Botanical Garden)  สวนสาธารณะอิโนคาชิระ(Inokashira Park)

          เมืองโยโกฮาม่า (Yokohama) สวนสาธารณะคามอนยาม่า(Kamonyama Park) สวนซังเคเอ็น (SAnkeien)

          เมืองคามาคุระ (Kamakura) ดันคาสุระ(Dankazura)

          เมืองนาโงย่า (Nagoya) ปราสาทนาโงย่า (Nagoya Castle)

          เมืองเกียวโต (Kyoto) สวนสาธารณะมารุยาม่า (Maruyama Park) เส้นทางนักปราชญ์(Philosopher’s Trail) ศาลเจ้าเฮอัน(Heian Shrine) อาราชิยาม่า(Arashiyama) ริมแม่น้ำกาโม่(Kamogawa) วัดไดโกจิ(Daigoji) ศาลเจ้าฮิราโน่(Hirano Shrine) คลองโอคาซากิ(Okazaki Canal)

          เมืองฮิเมจิ (Himeji) ปราสาทฮิเมจิ (Himeji Castle)




          เมืองอาโอโมริ (Aomori) ปราสาทฮิโรซากิ(Hirosaki Castle)
แนวเส้นดอกซากุระบานที่ประเทศญี่ปุ่น

          ดอกซากุระที่ประเทศญี่ปุ่นจะเริ่มบานจากส่วนล่างของประเทศก่อน เริ่มจากหมู่เกาะโอกินาว่า ซึ่งจะบานตั้งแต่เดือนมกราคม บานเรื่อยมาจนถึงโอซาก้า เกียวโต นาโงย่า โตเกียว และจะบานที่ฮอคไกโดราวเดือนพฤษภาคม

          รูปต่อไปนี้เป็นข้อมูลเฉลี่ยที่ดอกซากุระบานในปี 2551(Spring 2008's Sakura Blossoming Dates And Japan Map (Excluding Hokkaido))

































ที่มา  http://www.his-bkk.com/th/article/article_4.php

บ้านพื้นเมืองแบบญี่ปุ่น

บ้านพื้นเมืองแบบญี่ปุ่น

        อาจกล่าวได้ว่าการทำนา และบ้านแบบยกใต้ถุนสูงนั้น เป็นวัฒนธรรมร่วมกันของญี่ปุ่น กับประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คนไทยไถนา คนญี่ปุ่นก็ไถนาปลูกข้าว และอาศัยอยู่ในบ้านยกใต้ถุนสูงที่สร้างด้วยไม้ หรือไม้ไผ่เช่นกัน ว่ากันว่าวัฒนธรรมเหล่านี้ข้ามน้ำข้ามทะเลผ่านจีน และเกาหลี เข้ามาถึงญี่ปุ่นด้วยเส้นทางสายไหม ทั้งยังมีวัฒนธรรมต่าง ๆ อีกมากมาย รวมทั้งเรื่องของศาสนาพุทธ และตัวอักษรจีน ซึ่งกลายมาเป็นต้นแบบของภาษาญี่ปุ่น ก็ล้วนถ่ายทอดมาจากจีนแผ่นดินใหญ่แต่ดูเหมือนทฤษฎีที่ค่อนข้างจะได้รับการยอมรับต่าสรุปว่า วัฒนธรรมการปลูกข้าว การต่อเรือ การเดินเรือ และการประมงของประเทศหมู่เกาะอย่างญี่ปุ่นซึ่งกินข้าวเป็นอาหารหลัก จะได้รับการถ่ายทอดจากทางทะเลใต้ หาใช่มาจากประเทศจีนไม่ และบ้านพื้นเมืองของญี่ปุ่นที่ใกล้เคียงกับบ้านในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มากที่สุดก็คือ บ้านแบบที่เรียกว่า "ฌิระคะวะโง"
หมู่บ้านพื้นเมืองที่ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลก



บ้านพื้นเมืองทรงพนมมือ ฌิระคะวะโง จัวหวัดกิฟุหลังคามุงด้วยหญ้าแห้งทำมุมราว 60 องศา เพื่อให้หิมะละลายไหลลงได้ง่าย ไม่ใช้ตะปู แต่ประกอบกันขึ้นโดยใช้เชือกกับเชือกควั่นที่ทำจากไม้มันซะคุ ชั้นล่างมีเตาไฟ ควันเขม่าจากเตาที่ลอยขึ้นไปจะทำหน้าที่ป้องกันเสาและขื่อต่าง ๆ ภายในบ้านจากความชื้น และแมลง เนื่องจากเป็นชีวิตที่เหมือนถูกกักขังอยู่ท่ามกลางหิมะ สถานที่ทำงานกับที่ใช้ชีวิตปกติจึงเป็นที่เดียวกัน เป็นผลึกแห่งภูมิปัญยาที่สร้างสรรค์ขึ้นจากวันเวลาอันยาวนานภายใต้การใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติที่โหดร้าย

 









   ที่มา  http://www.japantourcenter.com/index.php?option=com_content&view=article&id=188:highlight-360d-&catid=62:japanworld---2551&Itemid=75

ระบบการศึกษาในประเทศญี่ปุ่น

ระบบการศึกษาในประเทศญี่ปุ่น

ประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีมาตรฐานทางด้านการศึกษาในระดับสูง โดยระบบการศึกษาของประเทศได้รับต้นแบบมาจากระบบการศึกษาของหลาย ๆประเทศ อาทิเช่น ประเทศอังกฤษ, ฝรั่งเศส และอเมริกา โดยจะแบ่งระดับการศึกษาเป็น

- ระดับอนุบาล (Kindergarten / Yochien)- อายุต่ำกว่า 6 ปี
ถึงแม้ว่าการศึกษาในระดับอนุบาลจะไม่ใช่การศึกษาภาคบังคับ แต่การศึกษาในระดับนี้กลับมีจำนวนผู้เข้าเรียนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ นั่นทำให้รัฐบาลตั้งเป้าหมายในการเพิ่มศักยภาพของการศึกษาระดับนี้มากขึ้น

- ระดับประถม (Elementary School / shogakkou)- 6-12 ปี
เริ่มตั้งแต่ผู้เรียนอายุ 6 ปี – 12 ปี ซึ่งการศึกษาในระดับนี้เป็นการศึกษาภาคบังคับสำหรับชาวญี่ปุ่น โดยโรงเรียนรัฐบาลจะมีการกำหนดยูนิฟอร์มให้เป็นมาตรฐานเดียวกัน และโรงเรียนส่วนใหญ่จะเป็นโรงเรียนของรัฐ มีเพียงแค่ร้อยละ 5 เท่านั้นที่เป็นโรงเรียนเอกชน

- ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น (Lower Secondary School / chugakkou)- 12-15 ปี
เป็นระดับการศึกษาที่สำคัญต่อเด็กนักเรียน เพื่อเตรียมเข้าสู่การเรียนในระดับมัธยมปลาย เนื่องจากเด็กส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่ในชมรม, กิจกรรม และการเรียนของโรงเรียนเป็นหลัก

- ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย (Upper Secondary School / koutougakkou)- 15-18 ปี
การศึกษาในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายเป็นภาคการศึกษาไม่บังคับในประเทศญี่ปุ่น แต่อย่างไรก็ตามร้อยละ 94 ของผู้เรียนที่จบการศึกษาในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นจะเข้าเรียนต่อ   โดยการเรียนในระดับนี้นั้นจะต้องมีการสอบเข้า เช่นเดียวกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในประเทศต่าง ๆ และนักเรียนที่จบจากโรงเรียนบางโรงเรียนจะสามารถเข้ามหาวิทยาลัยระดับประเทศได้โดยตรง อาทิเช่น University of Tokyo แต่สำหรับนักเรียนที่ไม่อยากเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ก็จะเข้าวิทยาลัยเทคนิคเช่นเดียวกับระบบการศึกษาในประเทศไทย

- ระดับมหาวิทยาลัย (University)- 18-20 หรือ 22 ปี
มหาวิทยาลัยในประเทศญี่ปุ่นจะกำหนดหลักสูตรและระยะเวลา ดังนี้ ระดับปริญญาตรีจะใช้เวลาทั้งสิ้น 4 ปี, ระดับปริญญาโท 2 ปี และระดับปริญญาเอก 3 ปี
การเรียนในระดับมหาวิทยาลัยจะเริ่มภาคการศึกษาในเดือนเมษายนของแต่ละปี โดยจะแบ่งภาคการศึกษาเป็น ภาคการศึกษาที่ 1 (เดือนเมษายน-เดือนกันยายน) และภาคการศึกษาที่ 2 (เดือนกันยายน-เดือนมีนาคม) โดยระยะเวลาการรับสมัครโดยทั่วไปจะสิ้นสุดในเดือนกันยายนหรือเดือนตุลาคมสำหรับการสมัครเรียนในเดือนเมษายนของปีถัดไป


ที่มา  http://www.educatepark.com/japan/education-system-in-japan.html

สถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ

               ศาลเจ้าฟูชิมิอินาริ (Fushii Inari Taisha Shirine)  หรือ ศาลเจ้าพ่อจิ้งจอกขาว  สร้างขึ้นเพื่อบูชาสุนัขจิ้งจอก ที่เชื่อกันว่าเป็นทูตของเทพเจ้าของการเก็บเกี่ยว   พื้นที่บริเวณนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยน้ำ ปลูกข้าวจึงได้ผลผลิตที่ดีมีคุณภาพ  จึงเป็นแหล่งของการผลิตเหล้าสาเกคุณภาพดีด้วยเช่นกัน

    ศาลเจ้าแห่งนี้มีสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของญี่ปุ่นปรากฎอยู่ แทบทุกคนต้องเคยเห็นภาพอุโมงค์ทางเดินที่เกิดจากการเรียงโทริอิสึแดงจ้ากว่าหนึ่งหมื่นซุ้ม ทอดสู่ฟูชิมิอินาริไทชะ หรือศาลเจ้าพ่อสุนัขจิ้งจอก ชาวนาเชื่อกันว่าเป็นผู้เดินสารของเทพแห่งการเก็บเกี่ยว ใช้เวลาเดินราว 2 ชั่วโมงหรือเป็นระยะทาง 4 กิโลเมตร ก็จะพบศาลแห่งนี้


        วัดเซ็นโซจิ หรืออาซากุสะคันนง (Asakusa Kannon) ที่เรียกกันว่าวัดอาซากุสะ เพราะที่ตั้งอยู่ในย่านอาซากุสะ  ซึ่งวัดนี้เป็นวัดเก่าและน่าจะเป็นวัดพุทธที่เก่าแก่ที่สุดในภูมิภาคคันโตและมีนักท่องเที่ยวนิยมมา เยือนกันแน่นขนัดทุกปี และซื้อของที่ระลึกซึ่งมีร้านรวงตั้งเป็นแถวยาวให้เลือกจับจ่าย จึงทำให้วัดแห่งนี้รุ่งเรืองและคึกคักด้วยผู้คน วัดนี้มีตำนานของวัดแห่งนี้เล่าต่อๆกันมาว่าได้มีชายหาปลาสองคนพี่น้องมาทอดแหในแม่น้ำสุมิดะ  แต่กลับได้รูปปั้นพระโพธิสัตว์ หรือ เทวรูปคันนง (Kannon)แทน ด้วยความศรัทธาของ 2 พี่น้องและชาวบ้านของหมู่บ้านละแวกนั้น จึงได้อัญเชิญเทวรูปคันนงประดิษฐาน ณ วัดแห่งนี้  โดยหัวหน้าหมู่บ้านจึงสร้างวัดขึ้นใน ค.ศ. 628 เพื่อประดิษฐานรูปปั้นนั้น และตำนานยังมีต่ออีกว่าในช่วงเวลาใกล้เคียงกันกับที่พบรูปปั้นได้ปรากฎมังกร ทองตัวหนึ่งเลื้อยลงมาจากสวรรค์ บรรดาโชกุนและซามูไรต่างก็นิยมมาสักการะที่วัดนี้ ทางทิศตะวันออกของวัดคือ แม่น้ำซูมิดะงาวะ(Sumida-gawa) ไหลลงอ่าวโตเกียวและใกล้ๆกันจะมีสวนสาธารณะซูมิดะโคเอ็น(Sumida Koen) ซึ่งเปิดโล่งสู่แม่น้ำด้วยบรรยากาศสวยงามน่าเดินเล่น โดยเฉพาะช่วงดอกซากุระบานสะพรั่ง ริมแม่น้ำแห่งนี้ยิ่งสวยงามเหนือคำบรรยาย
       วัดอาซากุสะ คือศูนย์กลางแห่งสรรพสิ่งอันสุนทรีย์ในโตเกียว บ่อเกิดวัฒนธรรมการละคร, วรรณคดี, การทำอาหาร และความสุขทางเพศ วัฒนธรรมและสังคมในย่านนี้เบ่งบานด้วยน้ำมือของพวกที่ย้ายถิ่นฐาน แรกสุดเป็นหญิงคณิกาในถิ่นโยชิวาระ ความเจริญของอาซากุสะซึ่งตั้งอยู่นอกประตูเมืองเอโดะด้านตะวันออกเฉียงเหนือ ทำให้ตลอดลำน้ำซูมิดะงาวะกลายเป็นท่าเรือค้าขายเปี่ยมชีวิตชีวา ฉางข้าวสำคัญของโชกุนเองก็ตั้งอยู่ที่นี่ สิ่งที่อยู่คู่กันมากับย่านอาซากุสะคือวัดเซ็นโซจิ หรืออาซากุสะคันนง ซึ่งน่าจะเป็นวัดพุทธเก่าแก่ที่สุดในภูมิภาคคันโตแลมีผู้คนทั่วสารทิศหลั่ง ไหลมากราบไหว้ พร้อมกับซื้อของในละแวกนี้ จนสร้างความรุ่งเรืองให้กับย่านอาซากุสะ



ภูเขาไฟฟูจิ     ภูเขาไฟฟูจิ     รถเคเบิลขึ้นภูเขาไฟฟูจิ

       ภูเขาไฟฟูจิ ได้รับการยกย่องว่าเป็นภูเขาที่สวยขนาดไม่มีภูเขาลูกใดมาเทียบเคียงได้ และทะเลสาบอาชิ ในฮาโกเนะก็เป็นทะเลสาบที่คนนิยมมาบันทึกภาพเก็บไว้บ่อยครั้งที่สุด พื้นที่ส่วนใหญ่ของฟูจิและฮาโกเนะถูกกำหนดให้เป็น อุทยานแห่งชาติ ภูเขาไฟฟูจิ โผล่พ้นผิวมหาสมุทรเป็นรูปกรวยคว่ำได้ส่วนงามสง่า ภูเขาไฟฟูจิเป็นดินแดนต้องห้ามของผู้หญิงมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว ตราบจนกระทั่งถึงปี 1867 ความเชื่อดังกล่าวเริ่มถูกลบล้าง เมื่อหญิงชาวอังกฤษคนหนึ่งอาจหาญปีนขึ้นภูเขาลูกนี้ และทุกวันนี้นักปีนเขาราวครึ่งหนึ่งจาก 400,000 คนที่มาปีนภูเขาฟูจิในแต่ละปีเป็นผู้หญิง



       ปราสาทโอซาก้า (Osakajo) : เมืองโอซาก้า

ปราสาทโอซาก้าเป็นสัญญลักษณ์อย่างหนึ่งของเมืองโอซา ก้า สร้างขึ้นเป็นครั้งแรกบนบริเวณที่เคยเป็นวัด Osaka Hongan-ji เมื่อปีค.ศ.1583 โดย โชกุนโทยะโตมิ ฮิเดโยชิ (Toyotomi Hideyoshi) (ค.ศ.1537-1598) นักรบระดับไดเมียวผู้พยายามรวบรวม ประเทศเป็นครั้งแรก หอคอยประสาทหรือส่วนที่เรียกว่า Tenshukaku แล้วเสร็จลงสองปีต่อมา แต่หลังจากสงคราม Osaka Natsu No-jin ในปีค.ศ.1615 ตระกูล Toyotomi ถูกฆ่าล้างโคตร Tenshukaku ก็ถูกทำลายลงย่อยยับ ต่อมาได้รับการบูรณะใหม่ในสมัย Tokugawa แต่น่าเสียดายที่ในปีค.ศ.1665 ได้ถูกฟ้าฝ่าเสียหายย่อยยับอีกครั้งหนึ่ง ทำให้ปราสาทโอซาก้าไม่มี Tenshukaku มานานปี จนกระทั่งในปี 1931 นายกเทศมนตรีเมืองโอซาก้า นาย Seki ได้ขอรับเงินบริจาคจากชาวเมืองจำนวนหนึ่งล้านห้าแสนเยน (เท่ากับราว 75,000 ล้านเยนในปัจจุบันนี้) มาบูรณะปราสาทใหม่
     ปราสาทโอซาก้าปัจจุบันสูง 55 เมตร มี 5 ส่วน 8 ชั้น เครื่องประดับหลังคาและภาพเสือบนกำแพงตัวปราสาทและหลายๆส่วนลงทองสีอร่ามสวยงาม (ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกสำคัญของประเทศ) บนหอคอยชั้น 8 ของ Tenshukaku ท่านสามารถมองเห็นทิวทัศน์โดยรวมของ เมืองโอซาก้าได้อย่างชัดเจน ในแต่ละปีจะมีนักท่องเที่ยวจากทั้งในและนอกประเทศมาเยือนปีละราว 1-3 ล้านคน
     นอกจากตัว Tenshukaku อันงดงามแล้ว ภายในตัวปราสาท ยังมีนิทรรศการแสดงหลักฐาน ภาพเขียน เครื่องแต่งกายโบราณ ฯลฯที่เกี่ยวข้องกับประสาทและตระกูล Toyotomi อยู่ ส่วนบริเวณรอบๆปราสาทก็เป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้ใบไม้งามสะพรั่งในทุกๆฤดู เป็น ที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวเมืองด้วย






     ฟุราโน (Furano)

 แม้จะเป็นเมืองเล็กๆ ที่เกือบจะถูกกลืนพื้นที่เข้าไปในรวมอยู่กับเมืองใหญ่ที่อยู่รอบข้างแต่ฟูราโนก็้เป็นเมืองที่มี ีความสำคัญในฐานะเมืองแห่งการท่องเที่ยว โดยเฉพาะในช่วงฤดูกาลดอกไม้บาน ซึ่งทั่วทั้งเมืองจะเต็มไปด้วย ทุ่ง ดอกลาเวนเดอร์ (Lavender Fields) และดอกไม้นานาพันธุ์ รวมถึงผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ และบำรุงผิวพรรณชั้นยอด ที่สกัดกลิ่นและสารอันเป็นประโยชน์จากดอกไม้สวยๆ ทั้งหลาย แต่สำหรับฤดูกาลอันหนาวเย็นอย่าง ฤดูหนาวเมืองฟูราโนยังมีกิจกรรมสนุกพร้อมต้อนรับนักท่องเที่ยวอยู่จนสิ้นฤดูกาลเช่นกัน



       คิโยมิซุเดระ (Kiyomizu Temple) วัดซึ่งมีวิหารใหญ่ ตั้งอยู่บนไหล่เขา รองรับด้วยเสาไม้มหึมา โดยระเบียง อันเป็นเวทีร่ายรับนั้นยื่นชะโงกเงื้อมเหนือหุบเหว คนญี่ปุ่นจะเปรียบเทียบผู้ที่ต้องเสี่ยงครั้งสำคัญในชีวิตว่าเหมือนกับการ กระโดดลงมาจากระเบียงแห่งนี้

      วัดนี้มีอายุเก่าแก่กว่านครเกียวโต โดยสร้างในปี ค.ศ. 788 ถวายแด่พระโพธิสัตว์กวนอิม 11 พักตร์ประตูทางเข้าวัดด้านหน้ามีทวารบาล ประจำสองข้าง สูง 3.6 เมตร เบื้องขวาอ้าปากเบื้องซ้ายปิดปาก ซึ่งหมายถึงคำว่าโอมในภาษาสันสกฤต ด้านหลังวิหารใหญ่และเวทีร่ายรำนั้นคือศาลเจ้าจิชู ซึ่งเป็นศาลที่รู้จักกันดีที่สุดแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น เนื่องจากเป็นที่ประทับของเทพแห่งความรักและความราบรื่นในชีวิตสมรส ที่ศาลเจ้าจิชูมีหินตาบอด ซึ่งห้ามเดินข้ามแต่ถ้าหากสาวๆ จะเดินผ่านก้อนหินที่ขนาบสองข้างนั้นต้องหลับตา เชื่อกันว่าถ้าสามารถเดินท่องชื่อคนรักในใจไปได้ไกลถึง 20 เมตรแล้ว ความรักและชีวิตคู่ก็จะไปได้ตลอดรอดฝั่ง
จากวิหารใหญ่วัดคิโยมิซุ มีบันไดเดินลงสู่น้ำตก โอะโตวะโนะทาคิ เชื่อกันว่าถ้าใครมีโอกาสได้จิบน้ำตกที่นี่ก็จะมีสุขภาพดี
     หากเดินขึ้นไปอีกไม่ไกลนักสู่อีกด้านหนึ่งของหุบเขาคุณจะเห็นเจดีย์เล็กองค์หนึ่งตั้งอยุ่ท่ามกลางทัศนียภาพงามตาของไหล่เขาทาง สู่พระราชวังอิมพีเรียล ถ้าบ่ายหน้าไปทางตะวันตกและย้อนกลับมาข้ามแม่น้ำคาโมงาวะ ก็จะเห็นพระราชวังอิมพีเรียลแห่งเกียวโต สมเด็จพระจักรพรรดิเสด็จแปรพระราช ฐานที่นี่ พระราชวังที่เกียวโตเป็นวังหลวงแห่งที่สองที่มีการสร้างขึ้น หมู่อาคารปัจจุบันเพิ่งสร้างในกลางศตวรรษที่ 18 ซึ่งไม่สบอารมณ์ชาวเกียวโตผู้เคร่งครัดนัก ทว่าพระที่นั่งบรมราชาภิเษก ซึ่งยืนตระหง่านปกคลุมด้วยยอดหลังคาเนื้อไม้สนแผ่กว้างเบื้องหน้าลานหินอัน เงียบกริบนั้น สำแดงถึงพระราชบารมีแห่งองค์จักรพรรดิ พระที่นั่งสร้างตามแบบชินเด็น โดยมีระเบียงทางเดินคลุมหลังคาเชื่อมอาคารทุกหลัง

     ส่วนบริเวณพระราชฐานรอบพระที่นั่ง ปัจจุบันกลายเป็น พระราชอุทยานเกียวโตเงียวเอ็น และเปิดให้ประชาชนเข้าชมทางใต้เป็นที่ตั้ง ปราสาทนิโจโจ ปราสาทนิโจโจใช้เป็นที่ทำการของรัฐบาล ซึ่งต่อมาจักรพรรดิทรงยกเลิกระบบโชกุนที่นี่ ปราสาทนิโจโจมีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า กำแพงหินอันโอ่อ่า และห้องโถงสำหรับเจ้าเมืองเข้าเฝ้าโชกุนตกแต่งด้วยทองหรูหราสะท้อนถึงอำนาจ โชกุนสมัยเอโดะ ภายในบริเวณปราสาทมีวังนิโนมารุ กระดานระเบียงเชื่อมหมู่อาคารของวังเป็นพื้น นกไนติงเกล เวลาเดินเหยียบพื้นจะมีเสียงดังเหมือนเสียงนกนี้ บริเวณตรงด้านใต้ของปราสาทคือนิโจจินยะ เดิมเป็นคฤหาสน์ของคหบดีผู้หนึ่ง ต่อมาใช้เป็นที่พักแรมสำหรับไดเมียวที่เดินทางจากหัวเมืองเพื่อมาเยี่ยม คารวะโชกุน ตัวคฤหาสน์โบราณหลังนี้เต็มไปด้วยกับดัก ทางลับ และห้องหับซ่อนอำพรางมิดชิด ที่นี่ใช้เป็นข้อมูลในการสร้างภาพยนตร์ซามูไร


 ที่มา  http://www.dek-d.com/board/view.php?id=1444648

วันเด็กผู้ชาย (โคโดโมะโนะฮิ)

วันเด็ก (โคโดโมะโนะฮิ)  

        วันเด็ก (ผู้ชาย) นี้ เป็นวันเทศกาลหนึ่งในห้าของเทศกาลประจำฤดูกาล 五節句（ gosekku ）เรียกว่า 端午の節句（ tango no sekku ）ที่ปฏิบัติสืบต่อกันมาเป็นธรรมเนียม
        ประเพณี 端午の節句（ tango no sekku ）นี้ คาดว่าเริ่มมีขึ้นในญี่ปุ่นเมื่อประมาณสมัยนารา ต่อกับสมัยเฮอัน ซึ่งเป็นช่วงที่เริ่มมีการนำ 五節句 หรือประเพณีเกี่ยวกับชีวิตทั้ง 5 เข้ามาใช้ ซึ่งมีธรรมเนียมปฏิบัติโดยทำการขจัดปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไปจากชีวิต ในช่วงสมัยเอโดะ ถือว่าเป็นประเพณีของเด็กผู้ชาย และในปี 1948 ทางรัฐบาลญี่ปุ่นได้กำหนดให้วันที่ 5 พฤษภาคมของทุกปีเป็นวันเด็ก こどもの日（kodomo no hi）และให้ถือเป็น 祝日（shukujitsu）หรือวันหยุดเฉลิมฉลองอีกวันหนึ่งด้วยตั้งแต่นั้นมา สัญลักษณ์ประจำวันเด็กของญี่ปุ่นที่เห็นกันอยู่ในปัจจุบันนี้ คือ ธงรูปปลาคาร์ฟ 鯉幟 （koi nobori）koi แปลว่าปลาคาร์พ และการประดับตุ๊กตาชุดนักรบ 5 月人形  ซึ่งในตอนแรกเป็นการฉลองวันเด็กสำหรับเด็กผู้ชาย แต่ปัจจุบันนี้ถือเป็นการฉลองวันเด็กทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง ซึ่งนับได้ว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติวันเดียวในห้าวันของเทศกาลประจำฤดูกาลที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ
        ตามตำนานนั้นกล่าวว่า ในสมัยจีนโบราณนั้นในวัน 端午の節句（ tango no sekku ）นี้ จะต้องออกไปหาหญ้าสมุนไพรที่เรียกว่า 菖蒲 (shoubu) มาต้มอาบเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง และเป็นการขจัดสิ่งชั่วร้ายออกไป เมื่อประเพณีดังกล่าวถูกนำมาสู่สังคมญี่ปุ่น ได้เริ่มแพร่หลายจากสังคมในพระราชวัง มาสู่บรรดาตระกูลนักรบ ทำให้ประเพณีนี้เป็นประเพณีเพื่อการเฉลิมฉลองในสมัยเอโดะ ทางรัฐบาลโชกุนได้ให้ความสำคัญกับวันที่ 5 เดือน 5 บรรดาไดเมียวและทหารใกล้ชิดโชกุนได้เตรียมเครื่องแต่งกายที่ใช้ในงานพิธี 式服 （shikifuku）เพื่อเป็นของขวัญส่งไปยังปราสาทเอโดะ
        หลังจากนั้นในหมู่บรรดาบ้านตระกูลนักรบ เมื่อมีเด็กผู้ชายถือกำเนิดมาจะนำธงสัญลักษณ์ประจำตระกูล หรือสิ่งที่มีสัญลักษณ์รูปม้าไปติดไว้ที่หน้าประตูทางเข้าบ้าน และเมื่อธรรมเนียมดังกล่าวแพร่หลายไปยังประชาชนทั่วไป เนื่องจากประชาชนทั่วไปไม่ได้รับอนุญาตให้มีติดตั้งธงประจำตระกูลได้ จึงได้มีการปรับเปลี่ยนธงประจำตระกูลให้เป็นธงรูปปลาคาร์ฟ 鯉 (koi) เพื่อเป็นการอธิฐานเพื่อความเป็นสิริมงคลและความเจริญก้าวหน้า

         สาเหตุที่ใช้ธงรูปปลาคาร์พนั้นมีหลายเหตุผล แต่ที่น่าเชื่อถือมากที่สุด ก็คงเป็นเพราะคนญี่ปุ่น ถือว่าปลาคาร์พ เป็นปลาที่แข็งแรง  เป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแรง และยึดมั่นจุดหมายเดียวอย่างไม่ย่อท้อ เห็นได้จากที่มีความพยายามในการมีชีวิตอยู่ และสามารถว่ายน้ำทวนกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวได้ จึงอยากให้ลูกเป็นเหมือนดั่งปลาคาร์พ ทีนี้สังเกตุดูรูปปลา koi ดีๆ จะเห็นว่าแบบมาตรฐานของ koi nobori ด้านบนจะมีธงสีสายรุ้งไม่ได้เป็นรูปปลา แล้วก็จะต่อมาด้วยปลาkoinobori แต่จะจัดตุ๊กตาในวันเด็กผู้หญิงวันที่สามเดือนสามเท่านั้น

“มาโกอิ” ปลาคาร์ฟสีดำ หมายถึง พ่อ

“ฮิโกอิ” ปลาคาร์ฟสีแดงหมายถึง แม่ 

“ฟูคินากาชิ” หมายถึง กระแสน้ำ
ปลาตัวเล็กๆ หมายถึงลูกๆ ตามจำนวนลูกชาย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็จะมีสีฟ้า สีเขียว แต่ก่อนบ้านที่มีแต่ลูกสาวก็จะไม่เล่น
           
        เราทราบถึงที่มาของการประดับธงปลาคาร์ฟไปแล้ว แต่เรายังขาดอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นสัญลักษณ์สำคัญของวันเด็กของญี่ปุ่นไป นั่นคือการประดับตุ๊กตาชุดนักรบ　ในตอนกลางของสมัยเอโดะนั้นบรรดาตระกูลนักรบได้เริ่มทำการประดับชุดเกราะ (ของจริง) 甲冑 （kacchuu）พร้อม ๆ กับติดธงประจำตระกูลที่หน้าทางเข้าบ้านเมื่อมีเด็กผู้ชายเกิดในบ้านอย่างที่กล่าวมาข้างต้นในเดือน 5 ส่วนประชาชนทั่วไปนั้น เนื่องจากไม่มีชุดเกราะ จึงมีการทำตุ๊กตานักรบ มาติดตั้งแทน บางครั้งเรียกกันง่าย ๆ ว่า ตุ๊กตาเดือน 5 หรือ 5月人形 （ 5 gatsu ningyou ）ทั้งนี้เพราะความเชื่อที่ว่าชุดเกราะเป็นเครื่องป้องกันตัว ดังนั้นจึงประดับเพื่อให้ปกป้องคุ้มครองเด็กผู้ชายที่ถือกำเนิดมาในครอบครัว และเพื่อเป็นการขออำนวยพรให้เด็กที่เกิดมาได้เติบโต มีความเข้มแข็งสง่างามเยี่ยงบรรดานักรบ

         การประดับตุ๊กตาเดือน 5 ในปัจจุบันนี้ มีพัฒนาการหลากหลายรูปแบบเช่นเดียวกับตุ๊กตาฮินะ ของเทศกาลวันเด็กผู้หญิง ทั้งนี้เนื่องจากสภาพบ้านเรือนและครอบครัวในปัจจุบันของคนญี่ปุ่น ไม่เอื้ออำนวยต่อการประดับอะไรที่ใช้เนื้อที่มากนัก ทำให้ชุดตุ๊กตาเดือน 5 ได้รับการออกแบบให้มีความกระทัดรัดมากขึ้น จากรูปแบบดั้งเดิมซึ่งเป็นแบบเต็มชุด มีหลายชั้น เป็นแบบที่มีชั้นเดียว มีตู้กระจกจัดใส่ไว้โดยเฉพาะ รูปแบบส่วนใหญ่จะมีแบบ

หมวกนักรบ 兜飾り : かぶとかざり
ชุดเกราะ 鎧飾り : よろいかざり
ตุ๊กตาที่สวมใส่ชุดนักรบ 大将飾り : たいしょうかざり

ที่มา  http://www.oknation.net/blog/print.php?id=141861

เทศกาลฮินะ (Hina Matsuri)

เทศกาลฮินะ (Hina Matsuri)
         

      
       เทศกาลฮินะ(Hina Matsuri) หรือฮินะ มัตสุริ   เทศกาลนี้จะมีการจัดขึ้นในวันที่ 3 มีนาคม เป็นประจำทุกปี ซึ่งเป็นเทศกาลที่มีชื่อเสียงมาตั้งแต่สมัยเอโดะ Edo (1603-1867) เป็นเทศกาลเฉลิมฉลองของเด็กผู้หญิงในประเทศญี่ปุ่น โดยจะมีการตกแต่งตุ๊กตาญี่ปุ่น ที่สวยงามหลายตัวบนชั้นวาง ที่ตั้งอยู่ภายในบ้าน ตามความเชื่อที่ว่า จะทำให้ลูกสาวมีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข บางครั้งเรียกเทศกาลนี้ว่า เทศกาลเด็กผู้หญิง (Girl's Festival) ชาวญี่ปุ่นรับเทศกาลนี้มาจากธรรมเนียมจีน ตามความเชื่อว่า จะสามารถขจัดเคราะห์ร้าย ให้ไปกับตุ๊กตาได้ โดยปล่อยตุ๊กตาลอยไปกับแม่น้ำ ส่วนในประเทศญี่ปุ่น จะถือว่าเป็นเทศกาลของการอธิษฐานให้ลูกสาวมีความสุข ขจัดพลังชั่วร้ายออกไปจากชีวิต ประสบความสำเร็จ สุขภาพร่างกายแข็งแรง และสวย
       เด็กผู้หญิงที่เริ่มเข้าสู่เทศกาลฮินะครั้งแรก จะถูกเรียกว่า "ฮัตสุ เซกุ" (hatzu-zekku) โดยจะเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ย่าหรือยาย เพราะพวกเธอจะซื้อตุ๊กตามาจัดโชว์ให้กับหลานสาว เริ่มนำตุ๊กตามาทำความสะอาดตั้งแต่กลางเดือนกุมภาพันธ์ จนกระทั่งเมื่อถึงวันที่ 3 มีนาคม ก็จะนำตุ๊กตาฮินะหรือ ฮินะนิงโย (hinaningyo) มาตั้งโชว์ ซึ่งเป็นตุ๊กตาที่ทำด้วยมือแบบดั้งเดิม วางไว้บนชั้นปกติจะมีทั้งหมด 7 ชั้น รอบๆ ชั้นจะประดับด้วยเครื่องบูชา เช่น ดอกพีช ข้าว เค้ก และเค้ก ที่ทำจากข้าวรูปร่างคล้ายเพชร ซึ่งเรียกว่าฮิชิโมกิ (hishimochi) รวมไปถึงสาเกขาว และคิราชิซูชิ (chirashi sushi) ตุ๊กตาที่ส่วนใหญ่จะต้องนำมาวางในชั้น คือ ตุ๊กตา เจ้าชายโอไดริ-ซามะ (Odairi-sama) และเจ้าหญิงโอฮินะ-ซามะ (Ohina-sama) ซึ่งตุ๊กตาทั้งสองตัวนี้ จะถูกวางไว้บนสุดของชั้นวาง รายล้อมไปด้วยข้าราชบริพาร และเครื่องตกแต่งชิ้นเล็กๆ โดยฉากหลังของชั้น จะประดับด้วยฉากที่เป็นสีทอง ให้เหมือนกับคฤหาสน์จำลอง
      ว่ากันว่าจำนวนชั้นจะมากหรือน้อยนั้น ก็เป็นการแสดงถึงฐานะของแต่ละบ้าน ซึ่งระดับจะสูงสุดที่ประมาณ 7 ขั้น จำนวนตุ๊กตาและการตกแต่งจัดเครื่องแต่งกายให้กับตุ๊กตาก็เป็นการแสดงออกถึง ฐานะเช่นกัน โดยทั่วไปในหนึ่งเซทจะมีประมาณ 15 ตัว เป็นตุ๊กตาชาววังที่เริ่มตั้งแต่ จักรพรรดิ จักรพรรดินี เจ้าชาย เจ้าหญิง ผู้รับใช้ ฯลฯ ลดหลั่นกันลงมาตามลำดับ
       ในยุคแรกๆ การตั้งตุ๊กตาเป็นประเพณีของผู้มีอันจะกิน หลักๆ จะเป็นตุ๊กตาเจ้าชายและเจ้าหญิง โดยในสมัยโบราณนั้นจะมีการจัดทำตุ๊กตาฮินะขึ้นจากวัสดุพวกไม้กระดาษที่ทำ ขึ้นมาอย่างง่ายๆ แล้วนำไปใส่กระด้งเล็กๆ ลอยแม่น้ำหรือทะเลเพื่อเป็นการสะเดาะเคราะห์ภาวนาให้ลูกสาวของบ้านนั้นเติบโตขึ้นโดยมีสุขภาพแข็งแรง หลังจากนั้นก็ได้รับความนิยมเรื่อยมาจนเกิดเป็นประเพณีของผู้คนทุกฐานะ และเริ่มตกแต่ง ประดับประดา จัดทำเครื่องแต่งกายให้สวยงามมากขึ้น ใช้วัสดุที่ดีอย่างผ้าไหมตัดเป็นเครื่องแต่งกายให้ตุ๊กตาในชุดกิโมโนเต็มยศ แบบโบราณ ซึ่งบางบ้านเป็นตุ๊กตาประจำตระกูลที่สืบทอดต่อๆ กันมาหลายร้อยปี มีการบูชาและถวายเครื่องเซ่นต่างๆ ทั้งขนมหวานที่ชื่อว่า " อาราเร่ " และขนมที่ทำมาจากข้าวเหนียว " คาชิวะ โมจิ " หรืออาจจะเป็นเค้กที่ทำจากข้าว พร้อมเครื่องดื่มพวกเหล้าขาวอย่าง " ชิโรสาเก " และบูชาด้วยดอกไม้อย่างดอกท้อ เทศกาลน่ารักๆ นี้ แต่ละครอบครัวที่มีลูกสาวจะเลี้ยงฉลองพิธีนี้อย่างตั้งใจ มีการดื่มฉลองแสดงความยินดีและอวยพรให้เติบโตอย่างมีความสุข และในปัจจุบันก็เปิดโอกาสให้มีการสังสรรค์กันในกลุ่มเพื่อนๆ เพิ่มขึ้น คืออาจจะชวนกันมาจัดปาร์ตี้กลางแจ้ง ทานอาหารร่วมกันที่บ้าน ซึ่งนับเป็นอีกเทศกาลหนึ่งที่สามารถสร้างรอยยิ้ม สร้างความสุข และสร้างความสัมพันธ์อันดีให้กับคนในครอบครัว

ที่มา  http://www.his-bkk.com/th/hina_matsuri.php

การโค้งแบบญี่ปุ่น

   การโค้งในภาษาญี่ปุ่นเรียก ว่า “Rei” (れい/เร) หรือ “Ojigi” (/おじぎ/โอจิกิ) ชาวญี่ปุ่นไม่นิยมไหว้แบบคนไทย หรือจับมือแบบฝรั่ง แต่จะนิยมโค้งแทนในเวลาที่พบหรือลา ประเพณีการโค้งของคนญี่ปุ่นนับว่าซับซ้อนพอควร เช่น การโค้งควรจะต่ำเพียงไรและโค้งได้นานเท่าไร หรือโค้งเป็นจำนวนกี่ครั้ง และโค้งในโอกาสอะไร เช่น ผู้อาวุโสก้มให้ลึก แต่ถ้าระดับเท่ากันโค้งพองาม นอกจากโค้งเวลาพบกันหรืออำลาจากกันแล้ว สามารถโค้งเมื่อต้องการขอบคุณ

การโค้งทักทาย (Eshaku/えしゃく/ อิชิคุ) คือ การทักทายกับผู้ที่สนิทแบบเป็นกันเอง วิธีการคือ ก้มตัวทำมุมประมาณ 15 องศา
การโค้งเคารพแบบธรรมดา (Futsuu Rei/ふつう/ ฟุสึยุ) คือ การทักทายกับผู้ที่เรารู้จัก หรือพนักงานขายกับลูกค้า วิธีการคือ ก้มตัวประมาณ 30 องศา
การโค้งเคารพแบบนอบน้อม (Saikei Rei/さつうれい/ ซาอิเครอิ เรอิ) คือ การให้ความเคารพกับผู้ใหญ่ ผู้ที่มีอายุมากกว่า หรือเจ้านายที่มีตำแหน่งสูง วิธีการคือ ก้มตัวประมาร 45 องศา กับแนวเส้นตรง 

 ที่มา http://www.educatepark.com/japan/japanese-etiquette.html

มารยาทบนโต๊ะอาหาร ของชาวญี่ปุ่น

มารยาทบนโต๊ะอาหาร ของชาวญี่ปุ่น (Japanese Table Manners Tips)

อาหารญี่ปุ่นมีหลายตำรับ ซึ่งแต่ละตำรับก็มีความน่าสนใจ บ่งบอกวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวญี่ปุ่นได้เป็นอย่างดี และมีรสชาติที่อร่อยและเป็นเอกลักษณ์ สำหรับผู้ที่ชื่นชอบในอาหารญี่ปุ่น จึงควรศึกษาถึงวัฒนธรรม ขนมธรรมเนียม และมารยาทบนโต๊ะอาหารของญี่ปุ่น เพราะคุณอาจจะมีโอกาสได้ร่วมรับประทานอาหารญี่ปุ่นกับชาวญี่ปุ่น หรือได้ไปรับประทานอาหารญี่ปุ่นกันถึงถิ่น "ดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัย" ในสักวันนึงก็เป็นได้ ดังนั้นการเรียนรู้มารยาทบนโต๊ะอาหารของชาวญี่ปุ่นนั้น จึงเป็นสิ่งที่ควรศึกษาไว้เป็นความรู้ที่ติดตัวเป็นอย่างยิ่ง

# เรื่องของการใช้ "ตะเกียบ"

เนื่องจาก ชาวญี่ปุ่นนั้นแทบทุกบ้านจะใช้ตะเกียบในการรับประทานอาหาร จะมีธรรมเนียมในการใช้ตะเกียบที่เคร่งครัด ดังนั้นเรียนรู้มารยาทการรับประทานอาหารด้วยตะเกียบ เป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง

มารยาทบนโต๊ะอาหาร ของชาวญี่ปุ่น (Japanese Table Manners Tips)การปฎิบัติเหล่านี้บนโต๊ะอาหารเป็นสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง:

   1. การปักตะเกียบลงบนข้าว ไม่ควรปักตะเกียบลงบนข้าว การกระทำแบบนั้นแสดงว่านั่นเป็นข้าวสำหรับผู้ตาย รวมทั้งไม่ควรเสียบอาหารด้วยตะเกียบด้วย
   2. การคีบอาหารส่งกันไปมาทางตะเกียบเป็นเรื่องต้องห้าม ไม่ควรใช้ตะเกียบของตนส่งอาหารให้กับผู้อื่น ทั้งนี้ก็เพราะกิริยาดังกล่าว เป็นวิธีการที่ใช้กันในพิธีศพของญี่ปุ่น ซึ่งมีการคีบกระดูกคนตายส่งและรับต่อๆ กันด้วยตะเกียบ
   3. การกำตะเกียบเป็นกิริยาที่ไม่ดี
   4. การจับตะเกียบ และถ้วยข้าวด้วยมือเดียวกัน ก็ถือว่าเป็นกิริยาที่ไม่ดี
   5. การเลื่อนชามไปข้างหน้าด้วยตะเกียบ การทำแบบนี้เป็นการแสดงความไม่สุภาพอย่างมาก ถ้าต้องการขยับเขยือนหรือเคลื่อนย้ายสิ่งของอะไรบนโต๊ะอาหาร ควรใช้มือจะสุภาพกว่าเยอะ
   6. การใช้ตะเกียบเลือกอาหารที่มีรสอร่อย หรือน่ากินในจานอาหาร การถือตะเกียบจดๆจ้องๆ ไตร่ตรองถึงสิ่งที่จะนับประทานอาหารบนโต๊ะอาหาร (หรือพูดง่ายๆว่าก็เล็งรับประทานอะไรไว้ ก็มุ่งหนีบสิ่งนั้นเลยดีกว่า เลือกไปเลือกมาดูเหมือนจะทิ้งของที่ไม่อร่อยให้คนอื่นรับประทาน ชาวญี่ปุ่นเป็นอะไรที่เก็บความรู้สึก ถึงอยากรับประทานก็ต้องมีมารยาทไว้ก่อน อย่าลืมว่าใครๆก็อยากรับประทานของอร่อยในจานเหมือนกัน อย่าเผลอเลือกรับประทานคนเดียวจนหมด

# เรื่องของ "การกิน"

   1. การกินอาหารญี่ปุ่น อย่าปรุงอะไรเพิ่มโดยไม่จำเป็น พยายามกินทุกอย่างที่เขาเสิร์ฟ และถ้าเป็นอาหารพวกเส้น ก็ควรสูดเส้นแรงๆ เสียงดังๆ นอกจากจะเป็นการเพิ่มอากาศระหว่างที่นำเส้นเข้าปาก ช่วยให้อาหารไม่ค่อยร้อนแล้ว ยังเป็นการแสดงว่าอาหารที่ผู้ปรุงตั้งใจทำมาให้กินนั้น อร่อยและคุ้มค่าต่อการกินให้หมด สำหรับบางท่านที่เห็นอาหารเป็นเซ็ตตอนเอามาเสิร์ฟแล้วรู้สึกว่าน้อย ลองกินทุกจานให้หมด แล้วจะรู้ว่าอิ่มพอดี ไม่น้อยเกินไปหรือมากเกินไปสำหรับนักกินทั่วๆไป
   2. การทานซุปร้อนๆ ที่หลายๆ คนอาจจะเจอ ปัญหาเปิดฝาถ้วยไม่ออกนั้น จริงๆแล้วเพียงแค่คุณบีบถ้วยด้านข้างเบาๆ พร้อมกับดึงฝาออกเพียงเท่านี้ก็สามารถเปิดฝาถ้วยได้โดยง่ายดาย จากนั้นคุณสามารถใช้ตะเกียบคีบอาหารชินเล็กๆ ในซุปทานแล้วค่อยซดน้ำตามก็ได้ ในการถือถ้วยซุปที่ถูกต้องนั้น คือการถือในระดับอก และยกดื่มน้ำซุปจากถ้วยโดยไม่ต้องใช้ช้อนตัก
   3. การสั่งอาหารตามหลักแล้ว ควรจะสั่ง "ซาชิมิ" มาทานก่อนสั่งซูชิ และในขณะที่การทานซูชินั้น ให้ทานซูชิหน้าปลาดิบที่เป็นเนื้อสีขาวก่อน แล้วค่อยไล่สีซูชิที่เข้มขึ้นเรื่อยๆ และตบท้ายด้วยซูชิไข่หวาน หลายๆ คนอาจจะไม่ทราบว่าจริงๆ แล้วการทานซูชินั้นคุณสามารถใช้มือหยิบทานได้ โดยคุณต้องหยิบซูชิทางด้านยาว จากนั้นใช้หงายมือเพื่อเอาด้านข้าวปั้นขึ้นข้างบน ขณะที่เอาใส่ปากให้ส่วนที่เป็นหน้า (ซูชิ) แตะกับลิ้น เช่นเดียวกับ ถ้าคุณต้องการเอาซูชิจิ้มกับซอสก่อนรับประทาน คุณต้องหงายซูชิเพื่อเอาด้านข้าวปั้นขึ้นข้างบน แล้วใช้ส่วนที่เป็นหน้าซูชิ แตะกับซอส โดยไม่ให้น้ำซอสโดนข้าว นั่นถึงจะเป็นวิธีการที่ถูกต้อง แต่ทางที่ดีรับประทานแบบไม่จิ้มซอสอะไรเลยจะเป็นมารยาทที่ดีกว่า

# เรื่องของ "การดื่ม"

ไม่สุภาพเท่าไรถ้าจะรินเครื่องดื่มให้ตนเองก่อน ควรรินให้ผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อน แล้วจึงรินให้กับตัวเอง (อาจจะมีคนอื่นเสนอขอรินให้ด้วยนะ) ในปริมาณที่พอจะบอกผู้ร่วมวงได้ว่า “ฉันก็ดื่มเป็นนะ” ส่วนถ้าจะไม่ดื่มแล้วหรือพอแล้วนั่นเอง ก็เพียงแค่เอามือปิดปากแก้วไว้เท่านั้น


ที่มา http://japanesefoodsguide.blogspot.com/2011/07/japanese-table-manners-tips.html

ตำนานผีญี่ปุ่น

ตำนานผีญี่ปุ่น
   ในปี ค.ศ. 1780 นักปราชญ์และศิลปินนาม โทะริยะมะ เซคิเอ็น ได้ทำการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับ ภูตผีปีศาจ ของญี่ปุ่น ทั้งที่สิงสถิตอยู่ตามที่ต่างๆ ตลอดจนที่อยู่บนสวรรค์ และ ในนรก เขาพยายามแบ่งแยก ผี ออกเป็นชนิดต่างๆ ตามลักษณะที่มันปรากฏร่างให้เห็น ซึ่งนับเป็นเรื่องยุ่งยากเอาการทีเดียว เนื่องจากผี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โอะบะเกะ สามารถปรากฏให้เห็นได้สารพัดรูปแบบ นอกจากโอะบะเกะแล้ว โทะริยะมะ ยังได้รวมเอาบรรดา ผี ปีศาจ ปอบ เปรต และ อสุรกาย มาไว้เป็นพวกเดียวกัน เรียกว่า โยวไค นอกจากนั้นแล้วก็เป็นผีประเภท วิญญาณของคนตาย ซึ่งมีชื่อเรียกว่า ยูเร

 ผีญี่ปุ่นแต่โบราณมานั้นมีอยู่ 3 ประเภท คือ

(1) โอบะเกะ Obage [ お化け] = โอบะเกะนั้นแปลตรงๆ ตามความหมายของมันก็คือผี ปกติจะอยู่ในรูปของกลุ่มไอหมอกประหลาดสีดำที่ล่องลองไปตามท้องถนนยามค่ำคืน ซึ่งเมื่อโอบะเกะนั้นเข้าสิงสิ่งใดไม่ว่าคน สัตว์ สิ่งของ สิ่งเหล่านั้นก็จะกลายร่างเป็นผีไปทันใด เช่น ถ้ามันเข้าสิงร่มเก่าๆ ที่มีอายุกว่า 100 ปีแล้ว ร่มนั้นก็จะถูกกลุ่มไอปิศาจอาบมันจนกลายเป็นดวงตาใหญ่โตแสยะยิ้ม หรือที่คนโบราณเรียกว่าผีร่ม ส่วนเวลาปรากฏตัวของโอบะเกะนั้นส่วนมากจะเป็นตอนกลางคืน มันจะล่องลอยไปในท้องถนนยามค่ำคืนและพยายามหาร่างสิงสู่ของมัน วันดีคืนดีชาวบ้านมักจะพบเกวียนเก่าที่ไม่มีคนขับวิ่งไปตามท้องถนนนั้นก็คือที่สิ่งสู่ของวิญญาณร้ายเหล่านี่...

(2) โยวไค youkai [ 妖怪 ] = โยวไค นี้เป็นศัพท์ที่ใช้เรียกเหล่าบรรดาภูติ ผี ปิศาจ ปอบ เปรต และอสุรกายที่มีมาแต่ช้านาน ซึ่งแหล่งที่อยู่เดิมของเหล่าผีพวกนี้คือขุมนรกบ้าง สวรรค์บ้าง บนโลกมนุษย์บ้าง เวลาปรากฏตัวของเหล่าโยวไกนั้นจะเริ่มตั้งแต่ยามโพล้เพล้เป็นต้นไป เช่น ช่วงที่ใกล้ค่ำแล้วท้องฟ้าจะเป็นสีแดง ชาวบ้านมักจะพูดเสมอว่าเวลานี้เป็นเวลาผีออกหากิน และมีธรรมเนียมจะไม่เดินทางไกลในช่วงนี้ เหล่าโยวไคนี้มีมากมายหลายชนิด มีบันทึกเรื่องราวพิศดารนี้อยู่ตามบันทึกญี่ปุ่น เหล่าโยวไคนั้นมีมากหลาย มีทั้งแบบน่าตลกขบขันไปจนถึงน่ากลัวจนขนหัวลุก

 (3) ยูเร yurea [ 幽霊 ] = ยูเร นี้เป็นวิญญาณคนที่ตายไปโดยไม่ทันได้ดับจิต หรือที่เรียกกันว่า ผีตายโหง ด้วยจิตคิดพยาบาทดั่งไฟสุมของดวงวิญญาณเหล่านี้ ทำให้ไม่สามารถไปผุดไปเกิดได้ มีตำนานวิญญาณของหญิงสาวที่โผล่ขึ้นมาจากบ่อน้ำเก่าเล่าขานมากมาย สร้างความหวาดผวาไปทั่ว ยูเรนั้นมีอยู่ทั่วทุกแห่งไม่ว่าจะตามสนามรบเก่า ซึ่งยูเราเหล่านั้นจะเป็นชายชาตินักรบที่ตายอย่างสมศักดิ์ศรี วันดีคืนดีชาวบ้านที่เดินทางผ่านสนามรบเก่าก็จะพบเห็นเหล่ากองทัพผีซามูไรพุ่งรบกันอย่างไม่รู้แพ้รู้ชนะ ตามท้องถนนทั่วไปจะเป็น ยูเร ที่ตายในอุบัติเหตุทำนองเดียวกับผีตายโหง และเหล่าสัมภเวสีต่างที่ล่องลอยไปตามที่ต่างๆ รอวันผุดเกิด เวลาเหมาะสมที่ ยูเร จะปรากฏตัวนั้นคือหลังเที่ยงคืนแต่ ยูเร บางตนก็สามารถปรากฏตัวลางๆได้ในเวลากลางวัน และยูเรส่วนใหญ่นั้นจะเป็นเพศหญิง เพราะผู้หญิงนั้นมีความอาฆาตพยาบาทที่น่ากลัวจริงๆ...
    ตัวอย่างผีในตำนานของญี่ปุ่น
 การาสุเทนกุ หรือ นกสามขา (「天狗」, Tengu, 天狗) ความเชื่อเรื่องนกสามขาที่มีอยู่ทั้งในแถบญี่ปุ่นและเกาหลี โดยทางญี่ปุ่นเชื่อว่าการาสุเทนกุ มีภาพลักษณ์ของปีศาจร้าย และมักจะสร้างพายุเข้าโจมตีผู้คนเสมอๆ ซึ่งประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ ถูกพายุถล่มบ่อยครั้ง การาสุเทนกุเป็นข้ารับใช้ของไดเทนกุ ซึ่งมักปรากฎภาพของไดเทนกุ ที่ล้อมรอบไปด้วยการาสุเทนกุ บางความเชื่อนั้นเชื่อว่าการาสุเทนกุไม่ได้เป็นผีร้าย ทั้งยังเป็นปีศาจที่รักสงบและสุภาพ แต่การกระทำร้ายๆนั้น เป็นเพราะการาสุเทนกุต้องทำตามคำสั่ง ของไดเทนกุ

   ตามความเชื่อแล้ว การาสุเทนกุมีแต่เพศผู้ จะอาศัยอยู่ในป่าลึก เป็นผีที่คาดเดาไม่ได้ ตามเรื่องเล่ามักจะพฤติกรรมที่คาดเดาได้ยาก บางครั้งมันจะลักพาตัวเด็กๆ ไปทิ้งไว้ในป่า แล้วเฝ้ามองเด็กที่หลงทางอยู่ในป่า แต่บางเรื่องเล่าผู้คนก็บอกว่าเมื่อใดที่หลงป่า ให้ขอร้องให้การาสุเทนกุช่วยแล้วมันจะนำทางออกจากป่าให้ได้ การาสุเทนกุยังชอบปล่อยข่าวลือ สร้างความวุ่นวายให้มนุษย์ แต่บางคนกลับเชื่อว่าการาสุเทนกุชอบสงคราม อีกทั้งมันยังเชื่อว่ามนุษย์ไม่ควรมีอำนาจมากเกินไป เหตุการณ์การประท้วงหรือสงครามในสมัยก่อน จึงมักโทษว่าเป็นฝีมือของการาสุเทนกุที่ปล่อยข่าวลือ
  การาสุเทนกุสามารถเรียกพายุได้ เชี่ยวชาญมนต์มายา และวิชาแปลงกาย มีพละกำลังมากทั้งยังเจนจัดการรบ เป็นสมุนที่พึ่งพาได้ของไดเทนกุ ซึ่งเป็นเทนกุที่มีลำดับชั้นสูงกว่า ลักษณะของการาสุเทนกุคล้ายกับมนุษย์นก ซึ่งมักไปไหนมาไหนด้วยการบิน แต่ว่าไดเทนกุจะใช้วิธีเคลื่อนย้ายในพริบตา มากกว่าการบินถ้าเป็นระยะทางสั้นๆ
 การาสุเทนกุชื่นชมผู้กล้าที่กล้าต่อกรกับผู้นำทรราชย์ การาสุเทนกุจะช่วยเหลือเหล่าผู้กล้า ให้สามารถสู้เพื่อความยุติธรรมได้ จึงมีคนเชื่อว่าการที่ชื่อเสียงของการาสุเทนกุเสียหาย เป็นเพราะเหล่าผู้นำทรราชย์ที่สูญเสียอำนาจใส่ความการาสุเทนกุ ดังนั้นแม้ว่าในยุคปัจจุบันมนุษย์จึงมีความยำเกรงการาสุเทนกุ บางครั้งถึงกับเรียกว่าเป็น เทพพยาบาท เมื่อใดที่มนุษย์ล่มหลงในอำนาจ หรือผิดคำสาบาน การาสุเทนกุจะออกมาจากเขาแล้วทำลายผู้นั้นให้สิ้น
 มีเรื่องเล่าหนึ่งเล่าว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งที่สายตาย่ำแย่มาก เล็งอะไรไม่เคยแม่นยำเลย แต่ถูกการาสุเทนกุเข้าสิง และในฝันการาสุเทนกุได้สอนวิชาดาบให้กับเด็กผู้หญิงคนนั้น จนเธอกลายเป็นนักดาบที่ร้ายกาจและมีชื่อเสียง บางข่าวลือก็เล่าว่า เหล่าชิโนบิหรือนินจา คือเหล่าผู้ที่ได้รับการฝึกฝนวิชาจากการาสุเทนกุ
 เรื่องเล่าที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับการาสุเทนกุ คือ เรื่องราวของ มินาโมโตะ โนะ โยชิซึเนะ (Minamoto no Yoshitsune) ซึ่งเดิมชื่อว่าอุชิวากะมารุ เป็นลูกชายของ โยริโทโมะซึ่งเป็นเจ้าเมืองที่ถูกลอบสังหาร แต่อุชิวากะมารุได้รับการไว้ชีวิต อุชิวากะมารุจึงออกบวช และเร้นกายอยู่ในวัดแถบหุบเขาคุรามะ มีอยู่วันหนึ่ง อุชิวากะมารุได้ไปพบกับการาสุเทนกุเข้า การาสุเทนกุรู้สึกถูกชะตากับอุชิวากะมารุ จึงสอนเพลงดาบให้ จนอุชิวากะมารุเป็นนักดาบที่เก่งกาจ และสามารถรวบรวมกองกำลัง ชิงอำนาจกลับคืนมาได้เป็นผลสำเร็จ และได้เป็น มินาโมโตะ โน โยชิซึเนะ
 ในภาพยนต์เรื่อง จูมง นกสามขาเป็นสัญลักษณ์ของจูมง และเนื่องจากว่านกสามขากับการาสุเทนกุมีลักษณะที่คล้ายกัน ซึ่งภาพลักษณ์ของการาสุเทนกุไม่ค่อยดีนัก ทำให้ธิดาเทพยองมีอึนที่มองเห็นการมาของนกสามขาทำนายผิดพลาดไป คิดว่าจูมงจะเป็นกาลกีณีกับแคว้นพูยอ ต้องหาทางกำจัดเสีย ซึ่งธิดาเทพลืมไปว่าการาสุเทนกุยังมีนิสัยชอบช่วยเหลือผู้กล้า ที่ลุกขึ้นต่อสู้กับผู้นำทรราชย์ ภายหลังธิดาเทพยองมีอึน จึงนับถือการาสุเทนกุเป็นเทพคุ้มครอง
 นกสามขาที่มีลักษณะคล้ายกับการาสุเทนกุก็คืออีกาสามขา ยาตะการาสุ (八咫烏) ซึ่งเป็นนกประจำตัวของเทพีสุริยาอามาเทระสุและเป็นสัญลักษณ์ของสมาคมฟุตบอลญี่ปุ่นในปัจจุบัน

กัปปะ 河童 • かっぱ มักจะแกล้งคนเป็นประจำ ชอบแข่งซูโม่ และชอบแตงกวามาก

กัปปะ (「河童」, Kappa, 河童) ผีญี่ปุ่นชนิดหนึ่ง เป็นผีจำพวกพรายน้ำ มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกบ ตัวสีเขียว แต่มีกระดองเต่าอยู่ข้างหลัง เท้ามีพังผืดทั้งเท้าหน้าและเท้าหลัง จมูกแหลม มีลักษณะศีรษะที่แบนและกลางกระหม่อมไม่มีผม เป็นปีศาจที่อาศัยอยู่ตามหนองน้ำหรือแหล่งน้ำต่าง ๆ เชื่อว่า อาหารที่กัปปะชอบคือ แตงกวา ชอบเล่นซูโม่เพราะมีพละกำลังเยอะ ลักษณะพิเศษคือ มีจานอยู่บนหัวไว้เก็บน้ำ ซึ่งน้ำจะทำให้กัปปะมีพลังพิเศษ และมีพละกำลังมากขึ้น ในทางกลับกันถ้าสูญเสียน้ำไป กัปปะจะอ่อนแรงลงอย่างมาก ถึงขนาดที่ไม่สามารถขยับตัวได้ ถึงแม้ว่ากัปปะจะมีรูปร่างพอๆกับเด็ก แต่ก็เป็นผีที่เอาชนะได้ยาก มันมีปากแหลมเหมือนนก ผิวเป็นเมือกลื่น อาจมีสีเขียว น้ำเงิน หรือแดง มือเป็นผังผืด ที่หลังจะมีกระดองเต่า มีขนดกทั่วตัว แขนขาของกัปปะยาว และยืดหยุ่นได้ เมื่อกัปปะขึ้นจากน้ำจะหมดฤทธิ์ จึงใส่น้ำไว้บนศีรษะที่แบนราบของตัวเอง ดังนั้นเมื่อพบเจอกับกัปปะให้ก้มคาราวะ เมื่อกัปปะคาราวะตอบ น้ำบนศีรษะจะหก ทำให้หมดฤทธิ์ และ อีกวิธี ก็คือ ให้เขียนชื่อตัวเอง ลงไปในแตงกวา แล้วขว้างลงไปในแม่น้ำ เมื่อ กัปปะ มาเจอแตงกวานี้เข้าก็จะกินอย่างเอร็ดอร่อย และ ก็จดจำชื่อ ที่อยู่บนแตงกวาด้วย คราวหน้าบังเอิญต้องเจอะเจอเจ้าของชื่อ กัปปะ ก็จะไม่ทำอันตรายอะไร ปัจจุบันมีซูชิชนิดหนึ่ง ไส้แตงกวา เรียกว่า "กัปปะ มากิ"
  กัปปะมีความมั่นใจในพละกำลังตัวเองมาก มักจะท้ามนุษย์ในการแข่งซูโม่ จึงมีเรื่องเล่าว่า คนที่ฉลาดจะทำความเคารพกัปปะก่อนเริ่มการประลอง ด้วยการก้มศรีษะ แล้วกัปปะจะก้มตาม ทำให้น้ำกระฉอกออกจากจาน กัปปะจะอ่อนแรงลง และพ่ายแพ้ในที่สุด ซึ่งจะทำให้กัปปะเสียใจอย่างมาก นิสัยของกัปปะ คือ ชอบกินแตงกวา ในฤดูเก็บเกี่ยวแตงกวาของเกษตรกร ที่ญี่ปุ่นจึงมีธรรมเนียมการลอยแตงกวาลงแม่น้ำ เพื่อเซ่นวารีเทพ และทำทานให้ผีอดโซ เป็นที่มาของเรื่องเล่าที่ว่า หากชายใดแก้ผ้าลงเล่นน้ำในแม่น้ำ อาจถูกกัปปะดึงของลับ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแตงกวาที่เอามาเซ่น กัปปะมีนิสัยที่ขี้เล่นและอยากรู้อยากเห็น ซึ่งบางครั้งก็เป็นอันตรายกับมนุษย์
  กัปปะมีความอันตรายเช่นเดียวกับผีร้ายอื่นๆ มีเรื่องเล่าอยู่เสมอๆ ว่ากัปปะเคยหลอกล่อให้คนลงไปในน้ำ มักจะลากม้า หรือเด็กๆลงแม่น้ำจนจมน้ำตาย หากถูกชาวประมงจับได้ มันจะปล่อยตดออกมาป้องกันตัว ซึ่งเหม็นบรรลัย ทั้งยังมีเรื่องเล่าที่ว่า กัปปะจะคอยแอบอยู่แถวๆ ส้วม เมื่อคนเผลอมันจะแกล้งโดยใช้นิ้วสวนทวาร ซึ่งพฤติกรรมพิเรนนี้ อาจทำให้มันถูกคนจับตัวได้ แต่กัปปะมีความสุภาพอ่อนน้อมและมีสัมมาคาราวะมาก กัปปะเป็นพรายที่มีความคิดความรู้สึกผิด มันจะขอโทษโดยการจับปลามาให้ที่หน้าประตูบ้านทุกวัน หรือไม่ก็มอบยาสมุนไพรชั้นเลิศที่มันปรุงขึ้นมาให้ ซึ่งกัปปะมีความเชี่ยวชาญด้านการปรุงยาลี้ลับอย่างมาก
  ความเชื่อเรื่อง กัปปะ มีกระจายไปทั่วประเทศญี่ปุ่น มีตำนานเล่าว่ามีช่างไม้ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ชื่อ ฮิดาริจินโกโร่ อ้างว่าตุ๊กตาไม้ที่เขาทำโยนลงน้ำ กลายเป็นกัปปะไป อีกตำนานก็เล่าว่า เดิมกัปปะเป็นเทพที่ดูแลแม่น้ำลำคลอง แต่เมื่อมนุษย์เลิกนับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ กัปปะเลยตกชั้นเป็นเพียงภูติผีธรรมดา
  อาจเป็นไปได้ว่า สิ่งที่มีบุคคลเห็นปีศาจชนิดนี้ คือ สัตว์บางประเภทเช่น นาก หรือ ลิง มาก้มดื่มน้ำในเวลากลางคืนก็ได้ ปัจจุบัน เรื่องราวของกัปปะถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ ละคร หรือการ์ตูนต่าง ๆ มากมาย เช่น ตัวละคร ซูเนโอะ ในเรื่องโดราเอมอน ก็นำมาจากกัปปะนั่นเอง โดยมากแล้ว กัปปะ ที่ปรากฏตามสื่อต่าง ๆ นั้น มักจะไม่มีภาพของความน่ากลัวหรือเป็นอันตราย ซึ่งต่างไปจากความเชื่อดั้งเดิม
 คาไมทาจิ 鎌鼬 • かまいたち จะเล่นงานนักเดินทาง โดยการชนให้ล้ม ฟันให้เป็นแผล แล้วทายาให้ไม่รู้สึกเจ็บ

คาไมทาจิ (「鎌鼬」, Kama-itachi, 鎌鼬) เป็นภูตลมในตำนานความเชื่อญี่ปุ่น ชื่อของคาไมทาจินั้น คามะ แปลว่า เคียว,อิทาจิ แปลว่า ตัววีเซิล เนื่องจากว่าคาไมทาจิเป็นภูตลม จึงเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเหมือนสายลม เรื่องเล่าเกี่ยวกับคาไมทาจิมีอยู่ว่าผู้คนที่ขึ้นไปบนภูเขา บางครั้งจะพบกับลมหมุน เมื่อลมหมุนผ่านไป เขาก็พบว่าตัวเองมีบาดแผลแต่ไม่รู้สึกเจ็บ คาไมทาจิอาศัยอยู่ในลมหมุน มีอยู่ด้วยกัน 3 ตัว มีพฤติกรรมคือ ตัวแรกจะชนเหยื่อให้ล้ม ตัวที่สองจะฟันเหยื่อให้เป็นแผล ส่วนตัวที่สุดท้ายจะทายาให้เพื่อห้ามเลือดและระงับอาการเจ็บปวด แต่การจู่โจมบางครั้งก็สร้างบาดแผลร้ายแรง และเจ็บปวดกว่าที่คิด ไม่เป็นที่แน่ชัดว่าทำไมคาไมทาจิจึงมีพฤติกรรมเช่นนั้น
   คาไมทาจิจัดว่าเป็นอันตรายกับมนุษย์ เพราะมีบางเรื่องเล่ากล่าวว่า ผู้ที่พบปรากฏการณ์คาไมทาจิ บางครั้งไม่ได้ถูกฟันครั้งเดียว แต่จะถูกฟันแล้วทายา แล้วถูกฟันซ้ำๆอีก ซึ่งนับว่าน่ากลัว เพราะว่าคาไมทาจิมีนิสัยชอบต่อสู้อยู่เหมือนกัน

   ซาชิกิวาราชิ 座敷童子 • ざしきわらし เทพอารักษ์ที่เป็นเด็ก ส่วนมากเป็นผู้หญิง ถ้าอยู่บ้านใครจะนำความมั่งคั่งมหาศาลมาให้ แต่ถ้าจากไปความมั่งคั่งที่นำมาจะมลายหายไปจนสิ้น
ซาซิกิวาราชิ (「座敷童子」, Zashiki-warashi, 座敷童子) ตามความเชื่อส่วนมากมักจะอยู่ในรูปเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยๆ ราวๆ 5-14 ปี อาศัยอยู่ตามห้องของบ้านที่เก่าๆ และตามอาคารต่างๆ บางครั้งจะวิ่งเล่นจนผู้อาศัยได้ยินเสียง บางครั้งจะออกมาเล่นกับเด็กๆ ซึ่งผู้ใหญ่จะมองไม่เห็น ซาชิกิวาราชิยังช่วยปกป้องเจ้าของบ้านจากภยันตรายต่างๆ รวมไปถึงสิ่งอัปมงคลที่จะมาย่างกรายเข้ามา ภายในบ้านที่ซาชิกิวาราชิอาศัยอยู่
   เนื่องจากซาชิกิวาราชิจัดว่าเป็นผีประเภทหนึ่ง และมีพลังที่น่ากลัวของเทพอารักษ์ซึ่งมีทั้งคุณและโทษ มีเรื่องเล่าว่า หากซาชิกิวาราชิไปอาศัยอยู่ที่บ้านของใคร จะนำโชคลาภมหาศาล และความมั่งคั่งมาสู่บ้านหลังนั้น แต่เมื่อใดซาชิกิวาราชิจากบ้านนั้นไป ทรัพย์สมบัติและความเจริญรุ่งเรืองที่ซาชิกิวาราชินำมา จะมลายหายไปจนสิ้น และความพินาศจะมาเยือน
   การที่ซาชิกิวาราชิจะเลือกอาศัยบ้านหลังไหนนั้น ไม่ทราบแน่ชัด แต่จะชอบเลือกบ้านที่ค่อนข้างเก่ามากกว่า สำหรับบ้านสมัยใหม่ซาชิกิวาราชิอาจจะเลือกเข้าอยู่บ้าง แต่ต้องไม่มีสำนักงานในตัวบ้าน เพราะซาชิกิวาราชิไม่ชอบกิจวัตรประจำวันที่อึกทึก ผู้คนพยายามที่จะสร้างห้องไว้ให้สำหรับซาชิกิวาราชิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตามโรงแรมและสำนักงาน โดยจะเป็นห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาและของเล่น แต่ความพยายามดังกล่าวมักสูญเปล่า
   การจะให้ซาชิกิวาราชิอยู่กับบ้านใดบ้านหนึ่งนานๆ ต้องการการดูแลที่เหมาะสม ซาชิกิวาราชิไม่ชอบการเอาใจที่มากเกินไป เพราะว่าซาชิกิวาราชิมีนิสัยเหมือนเด็ก บางครั้งก็สร้างปัญหาให้ได้เหมือนกัน การพูดคุยอย่างสุภาพเป็นวิธีที่ดีกว่าการแสดงอารมณ์โกรธ เพราะความโกรธจะขับไล่ซาชิกิวาราชิไปเหมือนกัน

  ทานูกิ 狸 • たぬき มันมักจะเสกใบไม้ให้กลายเป็นเงิน เพื่อหลอกตาคนเสมอๆ เนื่องจากว่าของที่ทานูกิโปรดปรานก็คือ เหล้าสาเก ทั้งยังชอบเรื่องตลกขำขัน และธรรมชาติที่สงบ ทานูกิเชี่ยวชาญการแปลงกายเป็นสิ่งของมาก แต่กลับอ่อนเชิงเมื่อมันพยายามแปลงกายเป็นมนุษย์ เพราะจะเหลือหลักฐานมากมายให้จับได้

ทานูกิ เป็นสัตว์ที่ชาวญี่ปุ่นเชื่อว่า เป็นปีศาจที่สามารถแปลงร่างได้ โดยใช้ใบไม้แปะไว้ที่หน้าผาก โดยความเชื่อนี้ปรากฏให้เห็นบ่อย ๆ ตามสื่อต่าง ๆ เช่น การ์ตูน เป็นต้น โดยเชื่อว่าเป็นสัตว์ที่ชอบดื่มเหล้าสาเก แต่จะไม่ซื้อเหล้าสาเกให้เปลืองเงินแต่จะใช้วิธีการแปลงร่างหลอกเอาเหล้ามาดื่ม รักสนุก และจะชอบหลอกมนุษย์ด้วยการแปลงลูกอัณฑะให้มีขนาดใหญ่ด้วย

   นุราริเฮียวน์ ぬらりひょん นุราริเฮียวน์ หรือเทพอาคันตุกะ ไม่เป็นอันตรายกับมนุษย์ มักปรากฏตัวในรูปชายชราหัวโตๆ หน้าตาอิ่มเอิบ มีพลังในการสะกดจิตผู้คน ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดว่าเป็นเจ้าของบ้าน หรือเจ้านายใหญ่ โดยมีเรื่องเล่าว่าเทพอาคันตุกะมักจะเข้าบ้านคนอื่น โดยไม่เกรงใจ และดื่มกินตามที่ตัวเองต้องการ บางครั้งผู้คนก็เข้าใจว่าเป็นปีศาจนักต้มตุ๋น ทว่าตามบ้านเก่าๆ มักมีศาลเจ้าที่เตรียมเครื่องเซ่นไว้ ซึ่งเป็นการจัดเตรียมไว้เพื่อต้อนรับเทพอาคันตุกะ ที่อาจจะมาแวะเยี่ยมเยียนตามบ้าน
  ยูกิอนนะ 雪女 • ゆきおんな มักจะเล่นงานนักเดินทางโชคร้าย ที่ติดพายุหิมะ
สตรีหิมะ หรือ ยูกิอนนะ (「雪女」, yuki onna, – นางหิมะ) ตามความเชื่อของชาวญี่ปุ่น เป็นชื่อที่ใช้เรียกภูตหิมะที่มีรูปร่างเป็นสตรีที่งดงาม ว่ากันว่าเป็นจิตวิญญาณแห่งฤดูหนาว ซึ่งยูกิอนนะนี้ จะมีลักษณะเป็นผู้หญิงสาวสวย สวมชุดกิโมโนสีขาวสะอาด นางจะปรากฏตัวบนภูเขาหิมะในวันที่มีพายุหิมะ และหลอกล่อให้ผู้ชายที่หลงไหลในความงามของนางไปสู่ความตาย เรื่องเล่าของสตรีหิมะมีหลากหลายอยู่ว่า บางครั้งเล่ากันว่าในวันที่หิมะตกหนัก นักเดินทางที่โชคไม่ดี จะได้พบกับสตรีหิมะท่ามกลางพายุหิมะที่อันตราย เธอจะสวมกิโมโนสีขาว และค่อนข้างตัวสูง บ้างก็เล่าว่าเธอสวมกิโมโนสีแดง แล้วรอยเท้าที่เธอเดิน เต็มไปด้วยคราบเลือด บางครั้งเชื่อว่าสตรีหิมะเป็นวิญญาณของหญิงที่ตั้งครรภ์ ที่ตายเพราะพายุหิมะ และเมื่อใครเดินผ่านมาตามทางแล้วพบเห็นเธอเข้า เธอจะยิ้มแล้วยอมให้คนนั้นอุ้มลูก เหยื่อจะไม่สามารถปล่อยลูกของเธอได้เมื่ออุ้มแล้ว และลูกของเธอจะหนักขึ้นและเย็นจนแข็ง ทำให้เหยื่อขยับไปไหนไม่ได้ และจะจมหิมะตาย
  ทว่าเรื่องเล่าที่มีชื่อเสียงของสตรีหิมะ เป็นเรื่องที่มีอยู่ว่า ชายตัดฟืน 2 คน คนหนึ่งยังหนุ่ม ส่วนอีกคนค่อนข้างมีอายุ ติดอยู่ท่ามกลางพายุหิมะไม่สามารถกลับได้ จึงต้องหาที่พักซึ่งเป็นกระท่อมร้างเพื่อหลบหิมะก่อน เมื่อทั้งคู่หลับลง กลางดึกนั้นมีเพียงชายคนที่อายุน้อยกว่ากึ่งหลับกึ่งตื่น เห็นผู้หญิงที่สวมกิโมโนสีขาว หน้าตาซีดเผือก และมีแววตาที่น่ากลัว เป่าลมหายใจใส่ชายคนที่มีอายุกว่า ชายคนที่อายุน้อยกว่าตกใจมากจนพูดไม่ออก แล้วสตรีหิมะก็เข้ามากระซิบว่าเธอจะไว้ชีวิตเขา ตราบเท่าที่เขาไม่แพร่งพรายเรื่องของเธอให้ใครรู้ แล้วสตรีหิมะก็หายตัวไป เขาพบว่าชายคนที่สูงวัยกว่าได้แข็งตายไปแล้ว
  หลังจากนั้น 1 ปีให้หลัง เขาได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ค่อนข้างสูง หน้าตาซีดเผือด แต่เป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี เขาตัดสินใจแต่งงานและอยู่กินกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะมีลูกกับเขาถึง 10 คน แต่ความงามของเธอไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยซักนิดเดียว วันหนึ่งสามีก็เกิดหลุดปาก เล่าเรื่องสตรีหิมะออกมาให้เธอฟัง เมื่อเธอได้ยิน เธอก็คืนร่างกลับเป็นสตรีหิมะตนเดิม ตนเดียวกับที่สามีเคยเจอ ด้วยความเป็นมนุษย์ ฝ่ายสามีเกิดหวาดกลัวภรรยา แต่เพราะว่าเธอเห็นแก่ลูกๆ จึงไว้ชีวิตสามีแล้วหายตัวไป หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้พบกับสตรีหิมะนางนั้นอีกเลย
  ส่วนใหญ่แล้ว เรื่องเล่าของ ยุกิอนนะ จะปรากฏในทางตอนเหนือของเกาะญี่ปุ่นเสียเป็นส่วนมาก ไม่ว่าจะเป็นทางแถบฮอกไกโด หรือทางแถบจังหวัดอิวาเทะ เนื่องจากทางตอนเหนือของญี่ปุ่นจะมีอากาศหนาวเย็น และมีหิมะปกคลุมอยู่เกือบตลอดทั้งปี จึงมีเรื่องเล่าขานของยูกิอนนะ มากกว่าท้องที่อื่นๆ


สาวคอยาว ろくろ首 • ろくろくび สามารถยืดคอได้ยาวมาก

โรคุโรคุบิ (「ろくろ首」, Rokurokubi, ろくろ首) หรือ สาวคอยาว เป็นเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับ มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่แต่ต้องคำสาปหรืออาถรรพ์ เมื่อตกกลางคืนจะยืดคอออกไปได้ยาวมาก มักจะเป็นเฉพาะในผู้หญิง มีพฤติกรรมที่จะเป็นอันตรายต่อมนุษย์ สาวคอยาวจะดูดพลังของเหยื่อที่เป็นทั้งคนและสัตว์ และจะใช้ลิ้นเลียเพื่อดับไฟตะเกียง ซึ่งสาวคอยาวนั้นมักจะ เป็นผู้หญิงที่ต้องพบกับรักที่ผิดหวัง เพราะว่าเมื่อสามีมาพบว่าภรรยาตนเป็นสาวคอยาว มักจะหนีไปด้วยความหวาดกลัว

  ส่วนมากสาวคอยาวมักจะแฝงตัวอยู่กับคนธรรมดาได้ แต่ต้องทุกข์ทรมาณกับการพยายาม ซ่อนร่างจริงของตัวเอง ถึงแม้ว่าสาวคอยาวพยายามปิดบังร่างจริง แต่ความที่เป็นผีทำให้มีความรู้สึกที่จำเป็นจะต้อง แสดงร่างคอยาวออกมาเสมอๆ สาวคอยาวจึงมักจะแสดงร่างจริงออกมาต่อหน้าพวกขี้เมา หรือพวกงี่เง่าเท่านั้น
  สาวคอยาวไม่มีนิสัยชอบหลอกคนเหมือนผีร้ายอื่นๆ เพราะยังมีความเป็นมนุษย์อยู่มาก ทั้งยังคิดว่าตัวเองสามารถใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ปกติได้ บางครั้งอาการคอยาวจึงออกมาตอนหลับเท่านั้น เมื่อตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเองปวดคอ และฝันเห็นสถานที่ต่างๆ ในมุมมองที่แปลกๆ





นางแมงมุม (จูโรคุโมะ )

เชื่อกันว่าเป็นแมงมุมเพศหญิง ที่มีชีวิตติดต่อกันหลายร้อยปี ซึ่งได้ดูดเลือดคนจำนวนมากจนทำให้วิชาอาคมแกร่งกล้าข  พัฒนาเป็นนางแมงมุมในตอนกลางวันนางจะแปลงร่างเป็นผู้ หญิง สาวสวยหลอกล่อผู้ชายมาดูดเลือด
ในอดีต โชกุนมินาโมโตะ โยริมิตสึ เกิดล้มป่วยลง รักษายังไงก็ไม่หายเสียที จึงได้เชิญหมอผีมาทำพิธีปัดเป่าวิญญาณ แต่ก็ไม่สำเร็จ ได้แต่ทนปวดหัว ไข้ขึ้น ทรมานอยู่อย่างนั้น
กระทั่งคืนวันหนึ่ง มีพระสงฑ์รูปหนึ่ง สูงประมาณ 2 เมตรมาปรากฏตัวตรงด้านหลังโคมไฟในห้องของท่าน และย่างเท้าเข้ามาหา พร้อมกับปล่อยใยแมงมุมใส่
โชกุนตื่นขึ้นมาพอดี จึงรีบคว้าดาบของ ฮิซาคิริมารุ ซึ่งมานอนเฝ้าไข้ ขึ้นมาฟันปีศาจตนนั้นเต็มแรง
เมื่อผู้ติดตามด้านนอกได้ยินเสียงเอะอะ ก็รีบรุดเข้ามา ทันเห็นรอยเลือดหยดอยู่ข้างโคมไฟ จึงติดตามรอยนั้นไปจนถึงเนินดินเก่า ๆ แห่งหนึ่ง
พวกเขาจึงลองขุดเนินดินนั้นดู ก็พบปีศาจแมงมุมตัวใหญ่ ผุดขึ้นมาปล่อยใยแมงมุมอีกรอบ แต่ก็โดนฆ่าตายในที่สุด
จากนั้นเป็นต้นมา ท่านโชกุนก็หายจากอาการประหลาดนี้เป็นปลิดทิ้ง และไม่เคยป่วยอีกเลยตราบสิ้นอายุขัย


จิ้งจอกเก้าหาง

ในตำนานของญี่ปุ่นได้กล่าวถึงจิ้งจอกเก้าหางว่า เป็นปิศาจที่หลบหนีมาแฝงตัวอยู่ในราชสำนักของญี่ปุ่น ในรัชสมัยของจักรพรรดิ์โทบะ
หลังจากที่หลบหนีมาจากอินเดีย และจีนมาแล้ว โดยแฝงตัวมาในร่างของหญิงงามนามว่า ทามาโมะ มาเอะ พระสนมของจักรพรรดิ์โทบะ
นางทำให้จักรพรรดิ์โทบะลุ่มหลงในความงามของนาง และสุขภาพของจักรพรรดิ์โทบะก็ทุดโทรมลงทุกวัน
จึงได้มีการอัญเชิญนักพรตจากหอองเมียวมาทำพิธีปัดรัง ควาน
พบว่าในวังมีปิศาจจิ้งจอกเก้าหางสีทองแฝงตัวอยู่ เมื่อความแตก ทามาโมะ มาเอะ
จึงได้คืนร่างเป็นจิ้งจอกสีทองตัวมหึมา มีเก้าหาง เหาะหลบหนีไปบนท้องฟ้า
กองทหารของจักรพรรดิ์โทบะได้ไล่ตามไปจนถึงที่ราบสูงน าสุ และต่อสู้กับปิศาจจิ้งจอกเก้าหาง และสามารถสยบจิ้งจอกเก้าหางลงได้
กลายเป็นหินเซ็ทโชเซกิ ซึ่งกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อแห่งหนึ่งของญี ่ปุ่นมาจนปัจจุบันนี้
อนึ่งมักเกิดความสับสนในผู้ที่เริ่มต้นศึกษาซึ่งเอาต ำนานของปีศาจจอกเก้าหางมารวมกับ
ตำนานของเทพเจ้าแห่งจิ้งจอก อินาริ ( Inari หรือ Oinari) ซึ่งแท้จริงเป็นคนละอย่างกัน
 

ที่มา  http://www.ilovetogo.com/Article/76/1089/%E0%B8%95%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%9C%E0%B8%B5%E0%B8%8D%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%9B%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%99